Psychotherapeut 2018

Na een aantal weken van kerst, oud & nieuw, vakantie, bezoekjes aan mensen, zat ik vanmiddag weer bij mijn psychotherapeut. De eerste vraag was natuurlijk hoe gaat het. Ik gaf aan 'na ja, niet zo goed'. Ik wist niet waar ik moest beginnen alles is sinds een week zo drastisch veranderd. Het gesprek begon over mijn nieuwe vak, hoe druk ik er mee ben. Mijn punten, dat ik alles heb gehaald en ook nog eens met meer dan een 6, wat overigens niets uitmaakt voor de punten.
We gingen over op oud & nieuw. De gesprekken die die nacht hadden plaats gevonden. Simpele vragen als, hoe ben je thuis gekomen kon ik niet beantwoorden. Iets te veel gedronken misschien. Het ging over hoe ik me daar voelde. Hoe mijn leven er ook altijd uitzag, hoeveel ellende op een dag tegen me aan kon schoppen, als ik met mijn vrienden was op een feest was alles goed. Alcohol zorgt er ook voor dat ik me goed voel, zonder zorgen. Het was die nacht anders. Dat kwam door een jongen waar ik al eerder eens over schreef die nog al veel impact heeft op mijn leven laatste tijd. Hij was er ook en mijn nekharen stonden de hele nacht overeind. Ogen in mijn achterhoofd en ik kon niet los van hem komen. Hij gaat ook mee op onze vakantie. Zaterdagavond heb ik in Arnhem een bijeenkomst wanneer we alles over de planning etc. gaan bespreken. Hij is er dan niet. Die avond biedt mij dus een kans om mezelf bij deze mensen terug te vinden.

Deze week is een 'geen contact' week. Ik praat met niemand over de app. Radiostilte. Eens in de zo veel tijd beslis ik dat ik zo'n week heb. Zo kan ik mij losmaken van eventueel verslavende gesprekken en vind ik wat rust omdat ik niet meer wacht op appjes of gestressed hoef te zijn dat er appjes binnen komen die betekenen dat ik dingen moet doen. Ik kan mijn hoofd leegmaken. Meer ruimte voor objectieve observatie.

Het gesprek sprong over naar het eerste 'echte' onderwerp. Het gesprek wat ik met die jongen heb gehouden die nacht. Hoe hij beweerde alles te weten tussen mij en mijn beste vriend. Hij ging een grens over bij mij en ik werd kwaad. Het ligt dieper dan alleen die ene zin, niets is ooit basaal of makkelijk bij mij. Hij triggered mij en we zijn dus met de gesprekken bij mijn psychotherapeut bezig waarom dat zo is.
Dit geeft een aanleiding tot het volgende onderwerp. Al even zit ik niet zo goed meer in mijn vel, dus dat geeft vervelende situaties. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde maar het komt er op neer dat mijn beste vriend bezopen was en daarvoor hadden we het over een pittig onderwerp. Ik appte die jongen (triggerdude) om een verklaring. Die gaf hij, dus ik was klaar maar wilde ook niet sociaal doen dus ik negeerde hem verder. Dat kon hij blijkbaar niet hebben dus hij viel mij verbaal aan. Hij zei, dat hij er klaar mee was, dat ik normaal moest doen en moest stoppen met mensen wantrouwen. Het was namelijk altijd hetzelfde met mij, ik word overal boos om. Of het nou op dat moment is, of na 5 uur of na een dag ik word altijd boos.

Hij heeft gelijk.

Waarom? Geen idee.

Dus, dat was een best intens onderwerp met veel graafwerk. Ik weet oprecht niet waarom. Ik weet dat ik het al jaren doe. Als ik geen grip heb op een situatie, als mensen grenzen over gaan, als de druppel de emmer over doet lopen, als ik overprikkelt ben, als ik iemand gewoon zat ben, als ik simpelweg overprikkelt ben, ik word boos. Het is mijn copingmechanisme. Zo ben ik. 'Slachtoffers' durven niet snel tegen mij in te gaan, want als ik kwaad word en je zou tegengas geven, maak ik dingen kapot. Geen fysieke dingen, mensen. Dit heeft natuurlijk te maken met de onzekere houding die ze mee nemen. Ik zal als een predator met jachtinstinct boven op de prooi springen en niet los laten tot de 'fun' er af is of als ik zeker weet dat er niet meer geademd wordt. Zo ben ik. Wat ik ervan vind, doet er even niet toe.
Ik kan er nog wel even over door gaan maar ik merk dat nu het moment niet is. Het ligt gevoelig. Triggerboy onderwerpen liggen gevoelig.

Als laatste, ik zit in een dip. Precies hoe mijn depressie begon. Veel slapen, veel dromen, intens dromen, niet aanwezig zijn, in mijn eigen verdoofde bubbel, geen baat bij het leven en leven zelf, veel huilen, negatieve emoties noem maar op.
Niet alles kan ik tijdens zo'n gesprek op tafel gooien. Ik heb daar ook een aantal werken voor nodig wil ik zijn waar ik moet zijn om echt te kunnen vertellen wat er gebeurt.
Deze week moet ik mijn humeur bijhouden. Mijn psychotherapeut vertelde me dat het belangrijk is dat ik goed in de gaten houd dat mijn emotionele welzijn mijn mentale progressie bij kan houden. Afglijden naar instabiliteit gaat sneller dan met een doos van de trap sleeën.