Quite some catching up to do, eh? Pt. 2

Sodeju, en ineens zijn we weer een dik half jaar verder!

Het helpt ook niet als je al drie keer aan een verhaal schrijven begonnen bent, even niet op let en per ongeluk je scherm naar beneden "trekt" op je telefoon, waardoor je dus je pagina refreshed.

Daahaag geschreven woorden.

Jochem Meyer stond al klaar voor me " Stop maar....Begin.." Afijn!

In mijn vorige verhaal sloot ik dus af met de woorden dat ik mijn Burn-Out een bedankje heb gegeven, voor alle dingen die ik er van heb geleerd. Hoe heftig de periode ook was... Ik had de levensles en vooral de zelfkennis die ik nu heb (naar mijn idee) op geen enkele andere manier kunnen op doen.

Goed, zoals aangegeven is mijn vriendin ook een MD-er (niet meer actief schrijvend) en zijn we op een nogal bijzondere manier samen gekomen. Ik vrijgezel, zij zwaar ongelukkig in haar vorige relatie. Nadat we elkaar de eerste keer ontmoet hadden, sprong er meteen een vonk over tussen ons(kotsen van zoetsappigheid mag nu).

Dit voelde meteen goed. Na een behoorlijk korte periode "stelletje zijn" eigenlijk al heel snel besloten om samen te gaan wonen. Nou ja, samenwonen. Ik had nog altijd mijn werk in Limburg en zij had haar werk in Rozenburg.

Dan komt er een moment van wie gaat waarheen?

Keus was uiteindelijk redelijk makkelijk gemaakt: ik neem afscheid van Limburg. Een jaar lang half bij mijn ouders en half in ons huurwoninkje (maisonette) amen gezeten en mede door eerder genoemde Burn-Out een ding als een rots boven water: Zij en ik, zijn 1. We denken over belangrijke dingen hetzelfde, voelen elkaar aan en snappen elkaars gedachtegang. De eerstvolgende stap daarna?

Samen een huisje kopen!

Tussen werken en reizen door en in "vakanties" een aantal bezichtigingen gedaan en uiteindelijk een heel mooi huisje gevonden in Hellevoetsluis. Wel een huis waar met de jaren het nodige aan moest gaan gebeuren, maar vooral een huis dat ons beide meteen aansprak in een omgeving van rust. Veel "jongeren" destijds zochten alleen maar naar huizen die af waren, dus onze kans lag hier mooi in. Wij zagen vooral een huis wat met een paar "simpele" aanpassingen ons eigen paleisje kon gaan worden en waar we door de jaren heen steeds meer onze droom van konden gaan maken.

**-- Kleine side-note: dit was dus in de tijd dat de economie net uit zijn financïele crisis aan het krabbelen was en een tijd waarin we nog onder de vraagprijs hebben onderhandeld. Ik heb echt medelijden met al diegene die op dit moment een huis proberen te kopen. Gezegend voelen wij ons beide dat wij ons huis nog in een goede tijd hebben kunnen aankopen--**

We hadden een hele fijne verkoopmakelaar in dit traject, die uiteraard het belang van zijn klant als verkoper voorop stelde, maar wel gewoon open eerlijk was over de staat van de woning, de potentie etcetera en echt de tijd ervoor nam, zonder als een geldwolf met een rits voor zijn mond met je mee te lopen (God wat had ik een hekel aan Ooms makelaars in die tijd )

Anyhow: Wij alles heel strak en goed voorbereid qua papierwerk - stuff to regel en in een tijdsbestek van 1 weekend (!!) vanaf het moment dat we de sleutel kregen, verhuisden we van ons huur-appartement naar ons eigen huis.

Gelukkig vond ik slechts enkele maanden later zelf ook een nieuwe baan, vlakbij huis zowaar zodat we eindelijk ook écht Full-time samen konden gaan wonen! Wellicht niet helemaal een baan op niveau, maar het had groeipotentieel en betaalde goed genoeg voor ons om de kosten, samen met vrouwliefs salaris, goed te kunnen betalen en ik kon er beginnen wanneer ik maar wilde.

Hier een aantal hele leuke mensen leren kennen. Tja, je werkt toch in de buurt van je huis met diverse collega's uit de buurt en als net ingevlogen "new kid on the block" vanuit Limburg, ken je verder niemand.

Hier heb ik een goede anderhalf jaar gewerkt, maar na diverse wisselingen van personeelsleden daar (waaronder een teamleider met het denkniveau van een strontvlieg) wist ik dat het tijd werd om mijn potentieel als techneut en communicator te gaan benutten. Al maanden had ik contact met een recruiter van een bureau in het Westland, maar door drukte nooit de kans gehad om een keer om tafel te gaan. Dit in een vakantieweekje gepland en de dag erna mocht ik gelijk gaan praten bij een bedrijf die iemand zochten op kantoor met technische kennis.

Na een gesprek van dik 2 (!!) uur waren de woorden van de directeur letterlijk: Ik hoor van jou graag of je een tweede gesprek hier wil komen voeren.

Fast forward: Dat is nu 3,5 jaar geleden en ik werk nog altijd met het grootste plezier bij dit bedrijf. Creeër en krijg mijn eigen uitdagingen, word letterlijk overal bij betrokken en heb een hele hoge mate van vrijheid in wat ik zelf mag beslissen. Precies die baan waarvoor ik 11 jaar geleden achter een productiemachine ben gaan staan na mijn werk als Intercedent: Terug opnieuw beginnen op Nul en de weg terug vinden naar een technische kantoorbaan, met échte kennis uit de praktijk.

Dussjj....


Tot zover zo ongeveer de hele inhaalslag van al die jaren afwezigheid. Eens zien waar we met dit openbare dagboek nog meer zoal op uit gaan komen de komende tijd.

Les van de dag die hopelijk met dit verhaal meegegeven kan worden:

De aanhouder wint

Cheers!