Raampje open

Jij vroeg waarom ik zo stil was, waarom ik opeens zo weinig deelde, want ik deelde eerst zoveel! Ik zou mezelf eraan herinneren, een raampje voor je open te zetten.
Ik heb er nog eens over nagedacht en ik ben tot een conclusie gekomen.

Ik leef al meer dan 20 jaar op deze aardkloot, ik denk al meer dan 20 jaar op deze aardkloot, nu zal ik er een aantal jaren afhalen, dat waren jaren waarin meer gedacht werd aan de borst voor voedsel en aan de dichtsbijzijnde tafelpoot om vast te pakken als je omvalt.
Ik heb niet zo'n extravert temperament, ik knal niet altijd aan de voorkant, ik zet mezelf het liefst achter de knoppen "ik doe de muziek wel!". Omdat ik wat introvert ben, deel ik niet zoveel, maar dit is geen excuus, want delen doe ik met jou, veel.
Hoe het komt, hier kwam ik gister achter, mijn moeder vroeg me: "Je hebt nooit echt gepubert, denk je dat dat nog komt? Dat je op je 22ste opeens ons compleet aan de kant zet?" Ik denk het niet, puberen is voor mij het zoeken naar antwoorden, antwoorden op ingewikkelde vragen, "Wie ben ik?" "Wie wil ik zijn?" "Wie wil ik vooral niet zijn?" Deze vraagstukken worden door een hoop leeftijdsgenoten opgelost door af te zetten van de ouders, niet uit haat, maar uit onmacht, ze weten niet wat ze met zichzelf aanmoeten en hun ouders stellen lastige vragen en hebben lastige eisen.
Ik puberde niet, ik heb deze vragen zelf opgelost, ben naar binnen gekropen en heb ze voor mezelf opgelost, heb mijn keuzes gemaakt en ben zelf op weg gegaan.

Maar nu, ik deelde eerst wel, nu opeens niet meer. Nou, ik deelde grote dingen met je, dingen uit het verleden, dingen die mij tekende, echt grote dingen. Dingen die ik zelf niet kon verwerken en door ze met je te delen een deel van de last ervanaf te halen. Maar nu ben ik op, mijn grote lasten zijn gedeeld, alles wat nog niet verwerkt is heb je gehoord, mijn leven was niet zo heftig, er zijn geen series van gebeurtenissen.
De dingen die verwerkt zijn hebben weinig zin, ze zijn makkelijk en het noemen niet waardig. De kleine problemen verwerk ik nog zelf, ik kan ze met je delen, maar ze zijn zo nietig, ze zijn ook het noemen niet waard. Het zelf verwerken kan ik goed en doe ik al jaren, ik snap dat je wilt dat ik mn raampjes open doe, maar ze staan open, het is gewoon niet zo'n grote kamer waar je inkijkt, een paar vierkante meter, een bed, een kast, that's it.

Delen, ben ik in de ene betekenis erg goed in, in de andere niet echt.