Rare bochten

Dat het avond was en dat wij buiten zaten. En dat er tussen ons nog wel iets lastigs was, vanwege het feit dat ik je zomaar aan de kant schoof, drieëntwintig jaar geleden. Tenminste dat getal noemde jij, maar ik wist niet meer hoe ver terug het was.

En dat ik wel kon zeggen dat het niet had moeten gebeuren en dat het me speet maar dat jij daar ook niks aan had. Dat ik het ook had laten gebeuren, ten slotte. Dat het wel te verklaren was, maar niet te verontschuldigen.

Maar dat het goed was en dat al die wegge jaren er niet toe leken te doen. Dat we weer van elkaar leerden en elkaar enthousiast maakten. Dat we elkaar wilden uitnodigen voor het houden van lezingen in andere kringen.

En dat we elkaar lang vasthielden voordat je wegging en wisten dat we nooit zeker konden weten of we elkaar vast konden houden en zelfs niet of we dat wilden.

Het levenspad heeft rare bochten.