Rare dagen...
Vandaag is het precies veertien jaar geleden dat mijn moeder overleed. En voor het eerst in veertien jaar is het weer net zo koud, net zo wit en net zo winters buiten. Het doet me terugdenken aan die tijd. Rare dagen waren dat; negen maanden zorg omdat je weet dat iemand gaat sterven vielen in één keer van me af, en daardoor voelde ik me eigenlijk bevrijd. En schuldig, omdat je dat niet mag voelen natuurlijk; als een ouder sterft hoor je wanhopig te zijn. Dat was ik niet.
Wanhopig werd ik pas een jaar later. Toen ik met een burn-out op de bank zat en dacht dat het beter zou zijn om te sterven. Het heeft al met al drie jaar geduurd voordat ik weer een beetje beter werd.
En nu, nu zit ik weer op de bank. Depressie zegt de dokter. En ik voel dat het klopt wat hij beweerd, maar ik wil er niet aan. Voelt als falen. Immers, alles gaat voor de wind, leuke baan, fijne vrienden, geld op de bank en een doel voor ogen. Maar toch... Waarom zou ik opstaan.
Als ik opsta in de ochtend dan doe ik dat voor de wereld. Mijn vrienden. Niet voor mezelf. Ik hoop dat ik over een paar maanden weer eens op kan staan voor mezelf. Groter kan voelen dan ik nu ben. Tevreden, in de zon. Met mooie mensen om me heen en een stil geheim wat langzaam groeit onder mijn ribben.
Maar dat is toekomst-muziek. Nu eerst maar eens beter worden.
Wanhopig werd ik pas een jaar later. Toen ik met een burn-out op de bank zat en dacht dat het beter zou zijn om te sterven. Het heeft al met al drie jaar geduurd voordat ik weer een beetje beter werd.
En nu, nu zit ik weer op de bank. Depressie zegt de dokter. En ik voel dat het klopt wat hij beweerd, maar ik wil er niet aan. Voelt als falen. Immers, alles gaat voor de wind, leuke baan, fijne vrienden, geld op de bank en een doel voor ogen. Maar toch... Waarom zou ik opstaan.
Als ik opsta in de ochtend dan doe ik dat voor de wereld. Mijn vrienden. Niet voor mezelf. Ik hoop dat ik over een paar maanden weer eens op kan staan voor mezelf. Groter kan voelen dan ik nu ben. Tevreden, in de zon. Met mooie mensen om me heen en een stil geheim wat langzaam groeit onder mijn ribben.
Maar dat is toekomst-muziek. Nu eerst maar eens beter worden.
26 jan 2010
- meld ongepast verhaal
-
carlijntje (opgeheven op 7-8-2012)
dinsdag 26 januari 2010 14:05
-
therilim
dinsdag 26 januari 2010 14:11
carlijntje, zie net dat het je verjaardag is vandaag. Gefeliciteerd!
-
carlijntje (opgeheven op 7-8-2012)
dinsdag 26 januari 2010 14:19
Dankjewel
-
Carnegy
dinsdag 26 januari 2010 14:48
Je hebt mijn nummer en mijn deur staat altijd open! Dat je het maar weet!
-
therilim
dinsdag 26 januari 2010 14:49
nou en of ik dat weet! hoest met jou nou?
-
Carnegy
dinsdag 26 januari 2010 14:51
Ongeveer even kut
Heb gelukkig weer eens goed geslapen vannacht, maar 12 uur
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 mei 2010 zo maar... ( 2 )
- O 12 apr 2010 ggz kan de boom in. ( 3 )
- O 12 apr 2010 eventjes naar huis... ( 1 )
- O 09 apr 2010 gelukkig.... ( 5 )
- O 09 apr 2010 opnemen of niet? ( 2 )
- O 08 apr 2010 Herrie in je hoofd. ( 1 )
- O 06 apr 2010 krassen op mijn ziel ( 3 )
- O 15 feb 2010 sneu ( 1 )
- O 11 feb 2010 Klemgezet door dingen die gebeuren
- O 09 feb 2010 en zo ploeteren we voort ;-)
- O 07 feb 2010 zonder jou
- O 02 feb 2010 vakantie in het water
- O 29 jan 2010 dit is de dag ( 1 )
- O 28 jan 2010 oud ( 1 )
- O 27 jan 2010 het blijft toch je vader. ( 2 )