rauw gaat over in herinnering
het is nu meer dan een half jaar geleden dat mijn klasgenoot besloot om hier niet meer te blijven. het voelt eigenlijk veel langer. ik moet zeggen dat ik hem soms wel eens mis. vooral zijn opmerkingen. in iedere klas zit wel een jongen met een enorm grote mond. Dat was hij dus maar hij was nog slim ook. ik vond het vaak wel leuk om naar zijn opmerkingen te luisteren.
hij is ook de eerste die ik opgebaard heb zien liggen.. ik was eigenlijk best bang om hem te zien. het leek ook niet echt meer op hem al leek het wel of hij elk moment weer uit de kist kon stappen. hij was ook mijn eerste begravenis. als je met 400 man een stille tocht loopt dan heeft dat echt iets. iedereen was stil en je hoorde alleen de klokken van de kerk. erg mooi was dat. totdat auto's gingen toeteren omdat ze erlangs wouden. je kan toch wel een beetje respect tonen?!
ik ben daarna nog niet weer bij zijn graf geweest. ik wil eigenlijk wel maar ik weet niet wat me tegen houdt. je moet me niet verkeerd begrijpen, hij was niet een super goede vriend van mij. we zaten 6 jaar bij elkaar in de klas of iig in het zelfde jaar dus je kent elkaar wel, maar echt vrienden kon je ons niet noemen. maar toch mis ik wat.
rauw gaat ooit over in herinneringik denk dat dat bij mij gebeurd is. als ik nu aan hem denk dan denk ik aan de keren dat ik gelachen heb om hem, of de filmpjes die gemaakt zijn tijden de werkweek. dan denk ik aan hoe hij was en niet aan dat hij er niet meer is.
jeroen, rust in vrede
Linn., vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende