Realiteit, de meeste van ons staan er nooit bij stil. Maar het is iets waar ik me dagelijks mee bezig houd. Ik twijfel aan de realiteit, en het is niet iets waar ik over filosofeer, nee ik twijfel er met regelmaat echt aan.
Ik ben erg slecht met emoties, sociale situaties etc. Dus ik heb me op erg jonge leeftijd het me eigen gemaakt mensen, situaties en gedrag te bestuderen, onbewust heeft dit me veel geleerd over de innerlijke werking van de mens. Het interessante hieraan is is dat je patronen gaat zien. We geloven graag dat ieder mens uniek is maar als je mensen lang genoeg bestudeert kun je voorspellingen gaan maken over de toekomst van die persoon, en deze zijn soms verrassend accuraat. Vreemd... heel vreemd. We geloven namelijk zo graag dat we uniek zijn, speciaal. Ergens klopt er dus iets niet...
Ik dwaal af.
Er zij uitgestrekte theorieën dat deze wereld niet echt is, dat we in een droom wereld leven. The matrix, ExIstenZ, Inception, Vanilla Sky... Hollywood voorbeelden van deze theorieën.
De patronen die ik zie bij mensen, het is te logisch, te perfect. Het klopt gewoon niet. Voordat ik klik op een verhaal hier op MD weet ik al dat hij triggerend voor me is, en ik weet vaak in detail van te voren al wat erin staat. Als mensen tegen me praten weet ik meestal al na de eerste zin wat er met ze aan de hand is, ik zou graag geloven dat ik hypersensitief ben maar Ockhams razor zegt me dat de simpelste waarheid de juiste is en dus: Het is veel logischer dat jullie niet echt zijn. Dat jullie slechts figmenten van mijn gedachten zijn. Dat verklaart de patronen die ik zie, de voorspelbare situaties.
Misschien heb ik een zwaar ongeluk gehad en lig ik op het moment in coma in het ziekenhuis. Wachten de mensen die om me geven totdat ik wakker word. Is dat zo vreemd? Is ieder droom die we hebben niet ook de realiteit totdat we wakker worden?
Wat als onze dromen de realiteit zijn? Dat het slechts flarden zijn van onze realiteit. Wat als onze wereld eigenlijk zo chaotisch is dat we deze wereld creëren in een poging alles te rationaliseren?
Waarom ben ik dit überhaupt aan het schrijven? Wie zegt dat jullie echt zijn? Zitten we allen gevangen in dezelfde wereld of zijn jullie splinters van mijn persoonlijkheid?
Ben ik wel echt? misschien ben ik een gedeelte van jou bewustzijn die met dit bericht naar je schreeuwt om wakker te worden?
Wat is het nut nog van alles? Het is 1 grote grap niet? Er word een spelletje met ons gespeeld en we zijn slechts poppen in een spel.
Hilarisch niet?
Ik kan slechts hopen op de dag dat ik de moed vind en wakker word, dan is deze "realiteit" ten einde en kan ik eindelijk aan mijn echte leven beginnen.
Alucard
PS.
Een goede vriendin van me blijft me telkens aansporen comments aan te laten dus bij deze, ik ga hier geen gewoonte van maken.