Reis met hindernissen

Hm.
Ik had me de reis terug naar huis iets eenvoudiger voorgesteld.
Op weg naar het station, kijkend naar de klok, leek het dat ik de trein die ik wilde nemen niet zou gaan halen. Soms ren ik, maar met een tas van 7 kilo is dat toch ietsje anders.
Toen ik de stoptrein zag staan, wist ik dat de intercity drie minuten daarna zou komen en dat was nog haalbaar, blijkbaar hadden ze beide vertraging.
Eindelijk gebeurt het eens een keertje als het wel van pas komt...

Toch gehaald dus.

Voor de verandering had NS bedacht om een extra stel aan te koppelen in het hoofdstedelijk station; geen luxe als je bedenkt hoeveel mensen er nog naar huis wilden vanaf daar.

Verder naar Utrecht viel er weinig in te halen van de al opgelopen vertraging plus een extra twee minuten van het koppelen.

De rode streepjes onder de vertrektijden op het infoscherm lieten daar ook geen twijfel over bestaan.
Voor mij op zich geen drama, de overstaptijd op de volgende aansluiting was toch al aan de ruime kant.

Helaas, te vroeg gejuicht, opeens de mededeling dat er niet verder werd gereden dan Utrecht; allemaal uitstappen dus.

Er zou een aanrijding zijn bij Driebergen en vaak is het dan zo dat er ruim drie uur voorbijgaat voordat de treindienst hervat wordt.
Dat zou 'm dus niet worden, want het was al tegen elven..

Dan plan B maar, via 's-Hertogenbosch.
Meevallertje was dat dat op dat tijdstip nog mogelijk was...

Gelukkig was dat ook een redelijk lange trein, jammer genoeg zaten er een stel mensen die nog steeds in de feeststemming waren en de muziek luid afspeelden.

Je zou eens rekening houden met andere mensen...

Nog één overstap om thuis te komen.
De vooruitzichten waren niet bijster goed; het infoscherm gaf aan dat er één drietje voor zou komen rijden. Dat moest dus een Koploper zijn, de beide typen dubbeldekkers zijn vier of zes bakken lang.

Dat werd dus weer ouderwets proppen, dan maar een klapstoeltje op het balkon, om de tas ook nog een plek te kunnen geven.
Wees gerust: alles op één stoel. de tas tegen de rugleuning, ik op de punt van de stoel.

Rijden maar.

Wat later bleek dat de rit anders dan anders was, want we stonden opeens langs het perron van Oss-West.
Niet gebruikelijk voor een intercity, maar de omroep aan boord maakte al snel duidelijk dat we alle stations zouden aandoen.
Waarom we Rosmalen wel voorbijgereden waren zonder stoppen wist niemand uit te leggen..

En zo kwamen we uiteindelijk aan, voor mij was het met meer dan een uur vertraging; in plaats van 23:32h werd het 0:45 h,

Geen aansluitende stoptrein dus. Die rijdt dan al niet meer.

Dan maar lopen.
Dat duurt dan pakweg drie kwartier en nog steeds met die -extra- tas van 7 kg om te dragen..
Je snapt het, geen sportschoolabonnement meer nodig...