Relatiecrisis

Het ging heel goed. We hadden het leuk samen, ik ben de beste versie van mezelf bij hem.
Ik ken hem nog niet lang en ook niet goed en iedere keer met hem leer ik weer veel nieuwe dingen over hem.
Inmiddels kan ik concluderen dat hij op sommige dingen een wat vertraagde reactie heeft. Ook is hij best gevoelig. Misschien heeft hij gewoon veel tijd nodig iets te verwerken omdat hij zoveel oppikt?

Ik had hem al een paar dagen gevraagd of hij wilde afspreken en er kwam geen antwoord. Verder appen we niet. Dat is niet hoe wij contact hebben. Wij bellen elkaar en zien elkaar gewoon in real life. Ik vroeg hem maandag of dinsdag af te spreken. Maandag kwam er niets dus dinsdag vroeg ik concreet maar hij zat al helemaal vol. Of het dan niet aankwam of dat hij niet wilde. Ik weet het niet maar er over nadenken heb ik ook niet gedaan. Geen drama maken. Het gaat mij goed af ik heb dus ook niet de neiging drama te maken.

woensdag was ik met een vriendin in het park. Hij vroeg om ook te komen voor een uurtje maar die vriendin en hij hebben ruzie dus dat leek mij geen goed idee. Ik denk dat hij getriggerd was dat ik met haar was en door haar hij mij niet kon zien want even later reageerde hij nog al gepikeerd. Ik zei toen tegen hem dat ik het ook wel jammer vond dat het afgelopen dagen niet was gelukt en ik me af vroeg of hij het negeerde of over het hoofd had gezien. Hij reageerde dat ik mij niet zo door haar moest laten beïnvloeden en hij gewoon had moeten bellen met de vraag of hij direct kon afspreken.

Oké, prima. Dat ging over. Het was voor mij geen lastig gesprek ofzo. Het was niet eens een onenigheid het was gewoon een hobbeltje in de communicatie. Voor hem dus blijkbaar niet.

Donderdag waren we aan het bellen. Ik zou 's middags naar Zwolle vertrekken maar de auto had wat problemen dus ik moest eerst naar de garage. Dat duurde langer dan ik wilde waardoor ik in tijdnood kwam. Al die tijd was ik met hem aan het bellen. Ik werd meer gespannen en opgejaagd terwijl hij alleen maar meer zoiets kreeg van ah joh maakt toch niet uit dan doen we het een andere keer. Het was even chaos. Aan het eind van het gesprek zei hij dat hij niet goed wist wat hij moest zeggen. Ik had daar moeten aanvoelen dat er iets mis was.

Toen ik aankwam in Overijssel had ik hem nog een berichtje gestuurd dat ik zin had in zondag, we zouden dan namelijk weer samen zijn. Geen reactie.

Vrijdag belde hij, waar ik niet op had gereageerd om meerdere redenen die verder niets met hem te maken hadden. Ik had ieder telefoontje laten gaan.
Een half uur later appte hij hoe het ging. Het gesprek liep al heel snel uit de hand tot het punt waar op hij zei dat ik hem had laten schrikken en hij rust nodig had. Ik zei op mijn beurt dat hij met die opmerking mij liet schrikken. Er is geen reactie meer op geweest.

Ik durf hem nu niet te bellen. Ik heb hem voorzichtig 'Hey hoe gaat het nu' gestuurd maar dat is ook niet beantwoord. Met alle energie die ik heb probeer ik deze onheilspellende angst uit mijn hoofd te houden maar het eist zijn tol.

Ik ben voorbij 'help me', ik ben meer dan wanhopig en ik vraag mezelf alleen maar; wat moet ik doen?