RENNEN ! en dan op je bek gaan..
En daar gaan we weer.. klaar voor de start af!
Rennen om iedereen bij te houden, rennen om school te halen, rennen om een stage plek te vinden die wel past in de situatie waarin ik nu zit. Rennen om de lange schooldagen vol te houden, rennen om mijn portfolio klaar te hebben vóór het panelgesprek. Rennen voor het zoveelste theorie examen omdat de zenuwen mij onder controle hebben in plaats van ik hen. Rennen om mezelf door de veranderingen, de verhuizing en de chaos heen te slepen. Rennen voor de dingen die mij steeds weer opnieuw lijken in te halen, mij in hun greep houden en me niet met rust willen laten.
Rennen voor mezelf..
De verhuizing was een goede stap vooruit. Meer zelfstandigheid, meer vrijheid, een stap waar ik jarenlang voor geknokt heb. Maar ook een onbekende stap, een grote enge en vreemde stap. Niet meer 24/7 mensen om je heen waar je op terug kunt vallen. Maar een nieuw team met begeleiders die je weer moet leren kennen, die jou moeten leren kennen. Waarom is dat allemaal zo f#cking moeilijk? Waarom kan ik het niet gewoon makkelijk vinden.
Rennen, rennen tot je op je bek gaat..
En ik ging op m'n bek. En niet te zacht. De verleidingen van alcohol, misbruik maken van mijn medicijnen en het snijden, het sloeg erin als een bom en ik kon er geen weerstand tegen bieden. En dan komt je behandelaar terug van zwangerschapsverlof en die ziet je zitten, ze kijkt je aan en zegt; "ik zou willen dat ik er op dat moment was.." Maar gelukkig is ze er nu weer. Met de nodige preken, welja. Medicijnen weggooien, mijn minibar moeten legen en aan de bel trekken als ik de drang voel om te snijden. Ik zou willen dat het net zo makkelijk was als hoe de mensen het kunnen zeggen. Maar het is niet makkelijk. Het is moeilijk. Het is veel makkelijker om ervoor weg te rennen. En dan krijg je een nieuwe Persoonlijk Begeleider (PB-er) die inhaakt op dat wat je behandelaar zegt. Inleveren dus! vooruit dan maar. Maar wat nu?
Soms zou ik willen dat ik iemand anders was, soms zou ik willen dat iemand anders mij even zou willen zijn..
Rennen om iedereen bij te houden, rennen om school te halen, rennen om een stage plek te vinden die wel past in de situatie waarin ik nu zit. Rennen om de lange schooldagen vol te houden, rennen om mijn portfolio klaar te hebben vóór het panelgesprek. Rennen voor het zoveelste theorie examen omdat de zenuwen mij onder controle hebben in plaats van ik hen. Rennen om mezelf door de veranderingen, de verhuizing en de chaos heen te slepen. Rennen voor de dingen die mij steeds weer opnieuw lijken in te halen, mij in hun greep houden en me niet met rust willen laten.
Rennen voor mezelf..
De verhuizing was een goede stap vooruit. Meer zelfstandigheid, meer vrijheid, een stap waar ik jarenlang voor geknokt heb. Maar ook een onbekende stap, een grote enge en vreemde stap. Niet meer 24/7 mensen om je heen waar je op terug kunt vallen. Maar een nieuw team met begeleiders die je weer moet leren kennen, die jou moeten leren kennen. Waarom is dat allemaal zo f#cking moeilijk? Waarom kan ik het niet gewoon makkelijk vinden.
Rennen, rennen tot je op je bek gaat..
En ik ging op m'n bek. En niet te zacht. De verleidingen van alcohol, misbruik maken van mijn medicijnen en het snijden, het sloeg erin als een bom en ik kon er geen weerstand tegen bieden. En dan komt je behandelaar terug van zwangerschapsverlof en die ziet je zitten, ze kijkt je aan en zegt; "ik zou willen dat ik er op dat moment was.." Maar gelukkig is ze er nu weer. Met de nodige preken, welja. Medicijnen weggooien, mijn minibar moeten legen en aan de bel trekken als ik de drang voel om te snijden. Ik zou willen dat het net zo makkelijk was als hoe de mensen het kunnen zeggen. Maar het is niet makkelijk. Het is moeilijk. Het is veel makkelijker om ervoor weg te rennen. En dan krijg je een nieuwe Persoonlijk Begeleider (PB-er) die inhaakt op dat wat je behandelaar zegt. Inleveren dus! vooruit dan maar. Maar wat nu?
Soms zou ik willen dat ik iemand anders was, soms zou ik willen dat iemand anders mij even zou willen zijn..
06 sep 2011
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 feb 2011 stage perikelen
- O 20 jan 2011 don't know one word for so many feelings ( 1 )
- O 05 okt 2009 oma [gedicht voor de begrafenis] ( 6 )
- O 11 sep 2009 mijn LL
- O 08 sep 2009 mooie tekst + afbeelding ( 1 )
- O 05 sep 2009 weer terug ( 2 )
- O 03 sep 2009 Net als toen... ( 1 )
- O 03 sep 2009 echtgenoot ( 1 )
- O 09 jun 2009 geen ene f*ck ( 2 )
- O 31 mei 2009 "ff" uit de running ( 3 )
- O 14 apr 2009 we waren en KOMEN OP TV
- O 07 apr 2009 "we komen OP TV" ( 1 )
- O 07 apr 2009 hoop gebeurd, weinig geschreven..
- O 17 mrt 2009 bleh...!
- O 17 mrt 2009 au