requiem for a dream..

mood: pretty sad..miserable..hurt..perplexed...sympathetic..

mijn buurman is vandaag begraven..hij woonde niet gelijk naast me maar er zat 1 huis tussen. hij is vorige week vrijdag gestorven maar ik kon het toen nog niet bevatten. het is niet zo dat onze band te vergelijken was van die van een opa en zijn kleinkind (hij was 69, ik ben bijna 18, vandaar) maar ik sprak hem vrij regelmatig en toen ik klein was, mocht ik elke vrijdagmiddag uit school bij hem een snoepje komen halen.
en nu is hij er niet meer...

het stomme is, is dat ik me had voorgenomen om niet te huilen tijdens de mis. ik heb het ook niet gedaan want mijn vader zat erbij en ik wil niet dat hij me huilend ziet, maar de voornaamste reden was omdat er voor in die kerk 6 mensen zaten wiens verdriet groter is dan het mijne, maar zij niet zaten te huilen.
ik ken het wel...tijdens zo'n mis ben je verdoofd. alles gaat langs je heen. maar nu dus niet. alles was voor de verandering scherp. alles wat er gezegd werd, alle liederen van het koor die vals, verkeerd en te laat werden ingezet, hell zelfs die kraai die er telkens bovenuit kwam met het zingen was scherp (helaas..)
de mis was mooi. de pastoor deed het goed (voor zover je een requiem mis "goed" kunt noemen) en zodra er muziek van een cd aan stond was het erg mooi. Mozart was z'n favoriete componist dus er werden nummers van Mozart's requiem gedraaid. overweldigend. mooi. vreemd genoeg rustgevend.

zijn 3 kinderen waren erg dapper. ik zeg nu wel kinderen (dat zijn het ook) maar ze zijn allemaal al bijna 30. 2 van hen hebben zelf een kind van nog geen jaar oud. niels en lesley. zouden ze door hebben dat hun opa weg is?
de oudste zoon las een in memoriam voor. een soort overzicht van het leven van zijn vader. dan staat daar een jongen. een kerel. normaal groot sterk en niet snel van z'n stuk te brengen. nu als een klein bang vogeltje, angstig om z'n ouderlijk nest te verlaten. als een klein kind dat de hand van z'n vader niet los durft te laten op de eerste dag naar school. hij was zo dapper. toen had ik het moeilijk, toen hij begon te huilen. je bent niet gewent een beer van een kerel te zien huilen. ik heb het zo met ze te doen.

ik heb vrijdag uit respect mijn vlag met tas naar binnen gehaald. de jongste zoon vond dat erg...fijn (dat is naar mijn zin niet het goede woord, maar het is het enige wat ik zo kan bedenken).
ik wou dat ik wat voor ze kon doen, maar dat kan niet. ze krijgen hun vader, man en opa er niet mee terug.

het is zo klote...als de dood weer zo dichtbij komt.

Piet van Dijk, rust in vrede. ook al is het veel te vroeg, niemand zal zeggen dat je het niet verdiend hebt.