Rosenboom
Eigenlijk wilde ik hem alleen maar zien. Mijn held. Mijn schrijver van mijn mooiste boek ooit gelezen. Ik kon kiezen tussen een rokerig café waarin hij geïnterviewd werd door mijn minst favoriete hoogleraar, en een collegereeks van drie maanden waarin hij intensief een schrijfproces begeleidde. Het werd het laatste. Eerste reden omdat ik niemand wist die ik kon vragen met mij mee te gaan naar desbetreffend café; tweede reden omdat ik ooit creatief geschreven heb.
Hij was een ielig ventje, op zijn boeken slechts de mooiste kant, hoofd ietwat gedraaid om de nek voller te doen lijken. Het scheen mij dat hij weinig at, hetgeen hij onderkende zonder dat ik het vroeg. Sommige mensen lopen iedere dag hetzelfde rondje en eten iedere avond datgene wat zij ooit het lekkerst vonden. Zij vermaken zich zo zonder echtgeno(o)t(e), echte vrienden en familie. Het zou best kunnen dat zij zich niet vermaken trouwens. Zij leven. Je kunt 'leven' trouwens positief en neutraal zien, maar met voorgaande 'zin' bedoel ik de neutrale variant.
Meteen werd duidelijk dat ik nooit 'geschreven' had. Losse flodders, geen strak plan. Waar ik mijn tuinmelancholie hoog prees (met een enkele anderling), bleek zijn interesse uit te gaan naar de afwezige student. De student die avonden doorhaalde om het verhaal te verwoorden dat hij in ongeveer een jaar tijd (zonder te schrijven) had uitgedacht. Ik voelde mij hierdoor overaanwezig. Ik hoorde er niet te zijn. Laat mij losse flodders schrijven, dacht ik toen. Hersenspinsels. Muts-achtige dingen. Al zie ik Muts wel een boek schrijven dat ik zou lezen. En ik lees weinig.
Mijn verhaal zou gaan over een dikke vrouw. De vrouw die ik ongeveer driemaal per week zie en van wie ik mij toch steeds weer afvraag: hoe is zij haar deur door gekomen? Maar aan de andere kant bewonder ik haar, aangezien zij toch weer ongegeneerd de boodschappen doet of haar 2 hummels, een jongetje en een meisje met een paardenstaart, naar de basisschool begeleidt. Maar zij zou het niet zijn. Er was een dikke vrouw, maar er was geen verhaal, geen plot. Dat kwam ook niet.
Mijn positieve leven was inmiddels, na dat eerste college, weer begonnen en ik genoot. Zijn postieve leven werd slechts opgewekt bij de bekendmaking van de nominaties voor de Libris literatuurprijs. Geld. Geld? Waardering? Ach.
Hij was een ielig ventje, op zijn boeken slechts de mooiste kant, hoofd ietwat gedraaid om de nek voller te doen lijken. Het scheen mij dat hij weinig at, hetgeen hij onderkende zonder dat ik het vroeg. Sommige mensen lopen iedere dag hetzelfde rondje en eten iedere avond datgene wat zij ooit het lekkerst vonden. Zij vermaken zich zo zonder echtgeno(o)t(e), echte vrienden en familie. Het zou best kunnen dat zij zich niet vermaken trouwens. Zij leven. Je kunt 'leven' trouwens positief en neutraal zien, maar met voorgaande 'zin' bedoel ik de neutrale variant.
Meteen werd duidelijk dat ik nooit 'geschreven' had. Losse flodders, geen strak plan. Waar ik mijn tuinmelancholie hoog prees (met een enkele anderling), bleek zijn interesse uit te gaan naar de afwezige student. De student die avonden doorhaalde om het verhaal te verwoorden dat hij in ongeveer een jaar tijd (zonder te schrijven) had uitgedacht. Ik voelde mij hierdoor overaanwezig. Ik hoorde er niet te zijn. Laat mij losse flodders schrijven, dacht ik toen. Hersenspinsels. Muts-achtige dingen. Al zie ik Muts wel een boek schrijven dat ik zou lezen. En ik lees weinig.
Mijn verhaal zou gaan over een dikke vrouw. De vrouw die ik ongeveer driemaal per week zie en van wie ik mij toch steeds weer afvraag: hoe is zij haar deur door gekomen? Maar aan de andere kant bewonder ik haar, aangezien zij toch weer ongegeneerd de boodschappen doet of haar 2 hummels, een jongetje en een meisje met een paardenstaart, naar de basisschool begeleidt. Maar zij zou het niet zijn. Er was een dikke vrouw, maar er was geen verhaal, geen plot. Dat kwam ook niet.
Mijn positieve leven was inmiddels, na dat eerste college, weer begonnen en ik genoot. Zijn postieve leven werd slechts opgewekt bij de bekendmaking van de nominaties voor de Libris literatuurprijs. Geld. Geld? Waardering? Ach.
26 sep 2010 - bewerkt op 23 jan 2017
- meld ongepast verhaal
-
*M*
maandag 27 september 2010 19:08
Ik zie Muts ook wel een boek schrijven (wat ik zou lezen).
Jouw hersenspinsels zijn ook fijn. -
Muts. (opgeheven op 17-7-2011)
woensdag 29 september 2010 10:04
Wat maf. Dit is (ongeveer) precies waar ik deze week veel over na heb gedacht. Wat ik het liefste doe is schrijven, maar de woorden schoppen, vechten en krijsen altijd in mijn kop. De mensen die dat graag lezen zijn in het echte leven op twee en in het online leven misschien op vier handen te tellen, maar het zijn altijd de mensen die ik het belangrijkst vind en die ik zelf ook het liefste lees.
De rest van de wereld, met zijn handboeken, workshops en tips, zegt: als je lezer niet helemaal begrijpt wat je schrijft, dan is het slecht. In goede stukken zitten schema's, cyclistische modellen en spanningsbogen. Je moet georganiseerd zijn. Je moet er niet van genieten.
Ik houd van schrijven, maar de magie verdwijnt een beetje met zo'n plan.
Maar het houdt me bezig.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 jan 2008 Jeanne InDeWeer. ( 1 )
- O 12 jan 2008 Wonderwoman! ( 1 )
- O 12 jan 2008 I lalalalike it! ( 4 )
- O 20 dec 2007 Earl black.
- O 13 dec 2007 Jongens-lijstje! ( 4 )
- O 08 dec 2007 Make your parents happy!
- O 29 nov 2007 Ik weet het! ( 1 )
- O 21 nov 2007 LaFille ( 1 )
- O 17 nov 2007 Mag ik je gordijnen lenen? ( 1 )
- O 11 nov 2007 Groepsknuffel!! ( 12 )
- O 11 nov 2007 Hoe LAAT is het? ( 2 )
- O 10 nov 2007 (W) Later...? ( 2 )
- O 05 nov 2007 Truth?
- O 04 nov 2007 De reacties erna!
- O 31 okt 2007 GedverDemme! ( 4 )