Rust zacht

Lieve Mike,

Zo'n zes jaar geleden leerde ik jou kennen op MD. Je was een hele vrolijke meid. Alhoewel het leven niet altijd even makkelijk was, kon ik toch enorm met jou lachen. We hadden buitenom MD veel contact via WhatsApp en Facebook.

Je vertelde graag over je fantastisch lieve hond. Over hoe je soms je broer zo heerlijk kon plagen. Over de schapen en wat voor gedoe het was om ze te moeten scheren. Je was echt een open persoon, spontaan en met een heel groot hart. Liefde voor andere mensen en voor dieren. Tegelijk leed je daarbinnen een groot gevecht. Je was een enorm sterk persoon, maar zelf zag je dat niet.

Ik heb verschillende keren met je afgesproken. Ik weet nog goed hoe we een gewond vogeltje probeerden te redden. Als dank scheet hij je onder en moest jij mijn mooie, knalroze onesie aan. Wat hadden we gelachen. Of die keer dat ik samen met mijn vriend naar jou toe kwam. We waren in de stad een ijsje aan het eten en het begon plotseling heel hard te regenen en te onweren. We mochten in een kledingwinkeltje schuilen en vermaakten ons met het mini kaartenspel dat jij had gekregen bij jouw verrassingsijsje.

Je was nog bij mijn laatste verjaardag, mijn 20e. Ik vond het zo leuk dat je kwam. En je maakte zo makkelijk contact met iedereen. Iedereen vond je zo gezellig en moest zo hard om je grappen lachen.

De laatste tijd was je veel aan het nadenken over wie je nou eigenlijk was. Van binnen voelde je een jongen, dus zo werd Melanie veranderd naar Michael. Hoewel dit allemaal heel zwaar voor je was, konden we soms wel lachen om een beetje zelfspot en donkere humor. Zo zal ik onze armtranspiemelgesprekken nooit vergeten. Ik weet nog dat je op een dag een prachtig bericht zette op Facebook. Het was een geboortekaartje waarmee je liet merken een jongen te (willen) zijn en waarmee je je nieuwe naam introduceerde. Ik vond het zo ontzettend sterk van je.

Afgelopen weekend kreeg ik via iemand anders het signaal dat je een einde aan je leven zou maken. Toen ik je sprak vertelde je me dat je de pillen al had ingenomen. Ik belde 112 en al snel kwam de politie en de ambulance. Je bent naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens ging je weer naar een kliniek. Ik dacht dat je veilig was daar. Ik hoopte dat je ergens nog een klein beetje vertrouwen zou hebben in een toekomst, maar dat vertrouwen had je niet meer. Vanmiddag kreeg ik een bericht van je moeder dat je was overleden door zelfmoord. Ik kan het maar niet bevatten dat jij er niet meer bent en tegelijkertijd komt het kei hard binnen.

Lieve Mike, je gaat ontzettend gemist worden.