rust zacht...

Lieve Nora*
Je papa en mama waren zo blij. Ik zag het al een beetje aankomen, maar toen ze het vertelde was ik super trots! Ze kregen een babytje! In die tijd had ik ook nog 2 andere tantes die zwanger waren, maar toen ik hoorde dat jij zou komen was ik tog wel wat blijer. Tuurlijk is het leuk om neefjes en nichtjes te krijgen, maar als je lievelings oom en tante in verwachting zijn ben je tog wel een beetje trotser.
De zwangerschap verliep helemaal goed, je papa en mama trouwden nog even vlak voor de bevalling met elkaar. Alles zag er mooi uit, je mama in haar jurk met z'n mega dikke buik. Je papa in een super mooi pak, maar wel met wat rare lak schoentjes..
Iedereen keek er naar uit dat jij zou komen!
En daar was je dan op 29 oktober '09 was je beboren, je was een gezond en tevreden kindje.
Je mama en papa konden maar geen genoeg van je krijgen. Hun eerste kindje in hun jonge leven, zo lief en schattig! Met de oma van je papa gingen we een kijkje bij je nemen, oma had een armbandje laten maken met jou naam erop; Nora. Oma was er helemaal trots op, ze was al helemaal bij met hoe het ingepakt was en ze riep maar: kijk hoe mooi! Je mama en papa vonden het super mooi maar waren tog blijer met het armbandje zelf.
Ik heb je vast mogen houden, en je de fles mogen geven. Je zag er zo vredig uit, je was trots op het levendje dat jou geschonken was.

Het was wel duidelijk dat je een beetje ziekjes was, je moest een paar keer naar het ziekenhuis omdat je pijn had met drinken en het maar niet binnen hield. Ze onderzochten je, en gaf je medicijnen. Het ging gelukkig weer een stuk beter met je. Van de dokters mocht je naar huis. Iedereen was weer blij.
Maar die zelfde nacht nog ging het weer veel te slecht met je. Papa en mama maakte zich onwijs veel zorgen en gingen weer met jou naar het ziekenhuis. De dokters onderzochten en prikten dingen in je. Na een tijdje waren er 8 dokters met jou kleine lichaampje bezig. Maar ze stopte, je was al hersendood. Ze konden niets meer doen, je was te zwak om verder te vechten.
27 november '09 overleed je...
Je begravenis was gewoon klote! Iedereen huilde, maar je mama het hardst; ze gilde dat je niet weg mocht gaan.
Niemand wilde dat je nu al zou gaan. En dan zegt die priester ook nog dat God je zo lief vond dat hij je eerder bij zich wilde hebben. Nou sorry hoor, maar wij hadden je ook nog wel wat langer bij ons gehad. Je was er nog geen maand, en dan moest je al gaan..

Nog steeds rollen de tranen over mijn wangen als ik aan jou denk. Ik had gewilt dat ik meer voor je papa en mama had kunnen doen, steun kunnen ze bij iedereen vinden. Maar ik zou wat meer willen geven. Maar dat kan niet..

Lieve kleine uppedup, lief klein nichtje van me, ik hoop dat je een beetje lief aan het spelen bent met de andere engeltjes daar boven. En rust maar zacht, we denken aan je. En missen je vreselijk veel!