Rust zacht matroosje

Matroos Nick verdwijnt na val binnen vijf minuten onder water ‘De redding was zo dichtbij . ‘We hebben er altijd zo op gehamerd dat hij zijn zwemvest om moest en hij droeg het ook 9 van de 10 keer’, vertellen Stefan (25) en Freija (20) van der Veen van het ms Tubantia. Hun matroos Nick (17) verdronk Tweede Pinksterdag bij Olburgen op de IJssel. Woensdag 26 mei liggen ze nog bij te komen van schrik en verdriet in de haven van Doesburg. Tijdens het gesprek belt de Arbeidsinspectie met de mededeling dat arbeidsomstandigheden aan boord in orde waren en dat het schippersechtpaar niets te verwijten valt. Stefan en Freija zijn verdrietig, Nick was niet alleen hun matroos, maar ook een vriend van het in oktober getrouwde stel. ‘Hij had het ruim uitgeveegd en toen hij weer boven kwam is hij waarschijnlijk vergeten zijn zwemvest aan te doen’, zegt Freija. ‘Het schijnt dat er binnenkort een boete van 450 euro komt op het niet dragen van een zwemvest en we hadden pas nog tegen hem gezegd dat hij die boete dan zelf zou moeten betalen. Als je hem erop wees, deed hij het vest wel aan. Het was geen onwil, hij dacht er soms gewoon niet aan. ‘We waren ’s ochtends om half 10 vertrokken uit Eefde. Hij ging vegen en daarna was hij het voorschip aan het afspuiten. Het laatste wat wij aan boord van hem hebben gezien was dat hij de dekslang oprolde. Hij is van het voorschip gevallen, dat is het meest aannemelijke, dat zei de politie ook.’ Reddingspoging ‘Ik zag hem voorbij komen’, zegt Stefan. ‘We hadden oogcontact. Hij zag mij ook, dat weet ik zeker. Ik dacht nog: gelukkig dat ik hem zie. Soms merk je immers pas later dat iemand overboord is gevallen. Ik heb meteen de gang uit het schip gehaald en we waaiden de stenen op.’ ‘Ik probeerde eerst de bijboot in het water te krijgen’, zegt Freija. ‘En ondertussen was ik aan het schreeuwen naar hem en raakte helemaal buiten adem. Hij schreeuwde ook. Toen we bijna aan de kant lagen, ben ik aan het gangboord gaan hangen en heb me in het water laten vallen, met de reddingsboei. Stefan gooide me mijn schoenen nog na. Ik ben gaan rennen. Ik strompelde door het kniehoge gras over de hobbelige oever, maar kwam niet snel vooruit. Het was ook zover, er lagen zes kribben tussen het schip en de plek waar Nick verdween.’ ‘Toen ik het anker onder het schip had gegooid heb ik eerst de verrekijker gepakt’, zegt Stefan. ‘Om de situatie in te schatten. Ik zag hem meteen al een paar keer onder water verdwijnen en kon mijn ogen niet geloven. Ik heb gebeld met de sluismeester in Eefde en gevraagd de hulpdiensten op te roepen. ‘Nick zwom eerst achter ons aan, tegen de stroom in en dat had hij niet moeten doen. Ik denk dat dat zijn onervarenheid was. Later dreef hij mee op de stroom. Het zou kunnen dat hij gewond was geraakt bij de val en daardoor niet de kracht had om goed te kunnen zwemmen. Het water was volgens Rijkswaterstaat negen graden en er stond een stroom van vijf kilometer per uur. Hij was al die tijd maar zo’n 10 meter uit de kant en kwam niet dichterbij. Hij heeft teveel gevochten en raakte al snel uitgeput. Hij heeft zijn schoenen nog wel uitgetrokken of uitgeschopt, die hebben ze teruggevonden. Nick was tenger, maar gezond. Eigenlijk snapt niemand het, dat zo’n jongen zomaar binnen vijf minuten verdrinkt. Een paar meter ‘Een vader en zijn schoonzoon zaten in de tuin bij hun boerderij, vlakbij de plek waar het gebeurde. Ze kwamen af op het geschreeuw. De schoonzoon sprong meteen het water in en zwom achter Nick aan. De vader liep door tot hij op de hoogte van Nick was en sprong er in. ‘De vader was vlakbij Nick en riep steeds: “Nog een paar slagen en je bent er”, dat vertelde hij later. Maar Nick kwam niet dichterbij. De afstand tussen de man en Nick was maar een paar meter. De redding was zo dichtbij. Toen ging hij opeens onder en kwam niet weer boven. De vader snapte er niks van. Hij vertelde ons dat hij steeds dacht: die zwemt naar de kant en dan grijp ik hem. De man vond het zó raar. Ook omdat hij zelf weleens in de zomer naar de overkant zwom. ‘Nick kon zwemmen en hij had ook geen zware kleren aan. Een spijkerbroek en een voetbalshirt. De vader vertelde later dat hij had gezien dat het een shirt van Barcelona was. Dus zover was hij nog wel boven water geweest. De vader en de schoonzoon zijn meteen op die plek gaan duiken en onder water gaan voelen en zoeken, maar ze vonden hem niet. ‘Ik zag de schoonzoon uit het water komen in donkere kleren en dacht even dat het Nick was’, zegt Freija. ‘Die had meestal donkere kleren aan. Even later dacht ik aan zijn Barcelonashirt. ‘De brandweer en de politie waren er heel snel. Binnen tien minuten en dat op zo’n afgelegen plek. De boot van Rijkswaterstaat lag bij De Steeg en was er ook snel. De politieboot lag helemaal in Lobith, maar de bemanning was er wel snel met de auto en in Olburgen zijn ze op de boot van Rijkswaterstaat gestapt. Het was een heel grote inzet en ze hebben allemaal hun best gedaan. Dinsdagavond zijn we nog even wezen kijken en toen waren er nog twee bootjes aan het zoeken. Dagdromen ‘Nick was eerst vier weken op snuffelstage en sinds 1 mei in vaste dienst bij ons. Het klikte. Hij zat bijna altijd achterop, eten, tv kijken, kletsen. Voor had hij een computer met internetverbinding en zat hij te MSN’en. Douchen deed hij ook bij ons. Ik waste ook voor hem, zijn was ligt nog in de wasmand. We werden al gauw vrienden en hij vond het varen en onze manier van leven prachtig. We hadden ons over hem ontfermd en hadden het vaak met hem over zijn toekomst. Als hij 18 werd, wilde hij zijn rijbewijs halen. Hij was al aan het sparen voor een auto. We hadden al samen naar een zorgverzekering gekeken voor als hij 18 werd en waren samen naar Rotterdam gereden om zijn dienstboekje aan te vragen. Hij zou na de zomer beginnen met zijn matrozenopleiding bij het STC in Rotterdam. ‘Zondagavond, zijn laatste avond, hebben we hem van de trein gehaald. Het was het heel gezellig. Wij zaten met onze vrienden Derk en Henriëtte Posthumus van de Mia Amore rond de vuurkorf te kletsen over de schepen die we in de toekomst zouden willen kopen en Nick deed volop mee. Het was een prachtige avond. ‘Nick kwam net als wij niet uit de binnenvaart, maar varen paste wel bij hem. Na een paar weken wist hij al zoveel. Afmetingen, tonnenmaten, namen van schippers, het interesseerde hem en hij leerde zo snel. Hij was in het weekend meestal anderhalve dag thuis. Hij ging graag naar huis, maar was ook altijd blij ons weer te zien. ‘Hij komt uit Enschede en toen FC Twente landskampioen was geworden, was half Enschede de volgende dag niet op zijn werk. Maar Nick wel. We hadden ook een vlag van FC Twente in de mast, prachtig vond hij dat. We hebben niet alleen onze matroos, maar ook een vriend verloren. Zo eentje krijgen we nooit meer en we missen hem. ‘We hebben alle veiligheidsmiddelen aan boord en gebruiken ze ook. Werkschoenen, een werkbril, oordoppen. Hij droeg het allemaal en onze drie zwemvesten zijn van die blauwe, gecertificeerd en al. We waren een paar weken eerder streng gecontroleerd in Duitsland en hebben toen een reddingslijn op de reddingsboei aangebracht. We kregen nog een compliment van de Wasserschutz omdat onze matroos zijn zwemvest droeg.’ Begrafenis ‘Ik wil graag iedereen in de binnenvaart op het hart drukken tijdens de vaart altijd en overal een zwemvest te dragen’, zegt Freija. ‘Ook en vooral op die kleine stukjes buiten. Even de was binnen halen, even naar voren. Als onze matroos zijn zwemvest had gedragen, had hij misschien nog geleefd.’ Zondagmorgen vond een visser het lichaam bij de veerpont bij Brummen. ‘De politie heeft ons verteld dat hij geen zichtbare verwondingen aan zijn benen had’, zegt Freya begin deze week. ‘Het gaat wel goed met ons, maar we komen ‘s avonds nog steeds moeilijk in slaap.’ Nick Koop wordt donderdagmiddag begraven in Enschede.Donderdag voor de begravenis hielden familie en vrienden een stille tocht ter nagedachtenis aan Nick. De verlengde Kempenaar Tubantia vaart met zand en grind van Bislich of Xanten naar Hengelo. Tijdens het ongeluk was het schip leeg op weg naar Duitsland.

Dit is het vreselijke en ongelooflijke verhaal van een goede vriend van me, Nicky.
2 weken voor het ongeluk sprak ik hem nog, hij vertelde dat het zo goed ging en oo wat was ik trots op hem!
Hij had werk, een vriendinnetje,wilde een huisje kopen en zou een mooie toekomst tegemoet gaan.
Helaas heeft dit niet zo mogen zijn..

De begravenis was speciaal, zo kan ik het beste omschrijven. Een mooie stille tocht/ere ronde over het plein waar Nicky woonde gemaakt met alle vrienden,familie en kennissen en ook bij de begravenis mocht iedereen zijn zegje doen.

De hemel heeft zn engeltje terug, ook al is het 80 jaar te vroeg!