Rust zoeken

Ik probeer de onrust, rondom het virus en vooral de bijbehorende maatregelen, te negeren. Ik vind er heel veel van. Maar tegelijkertijd denk ik: ‘weet je. Mag ik ergens niet komen? Dan niet.’ Afgelopen dagen was mijn vriend bij me en hebben we het samen gezellig gemaakt. Serie kijken, bordspelletje spelen, met de hond wandelen, lekker koken. Heel burgerlijk allemaal, maar oh zo fijn.

Eigenlijk ga ik al jaren niet meer naar concerten. En in een café of kroeg kwam ik ook al bijna niet. Uit eten gaan zal ik ergens wel missen, maar tegelijkertijd ben ik nu met die hypnose en het afvallen bezig en merk ik dat ik ook niet veel behoefte heb om nu uit eten te gaan. Gisteren had ik mijn eerste weegmoment en ben 1,5 kilo kwijt in een week tijd. En dat is me eigenlijk nog nooit gelukt. Dus dat gaat lekker. Het enige dat ik écht heel jammer vind, is dat ik niet meer wekelijks naar mijn vaste schrijfavondje kan gaan met mijn schrijfclub. Na anderhalf jaar via Skype en WhatsApp contact te hebben, was ik vorige week in het café met ze, wetend dat ik ze voorlopig niet meer zal zien. Dat zij zonder me elke week lekker zitten te schrijven. Dat is pijnlijk. Maar het is niet anders. We hebben al afgesproken dat ze eens in de zoveel tijd gewoon lekker hierheen komen.


‘Je kunt je gewoon testen’. Maar dat ga ik niet wekelijks doen. En los daarvan: ik moet het binnen een bepaalde tijd doen en dat is niet gemakkelijk te combineren met m’n werk. En ik vind het sowieso een behoorlijk stuk schijnveiligheid. Iemand die gevaccineerd is kan net zo goed het virus bij zich dragen en het overdragen. Het is niet zo dat je opeens geen gevaar meer loopt, als je dichter bij elkaar zit en allemaal gevaccineerd bent.
Gelukkig begrijpen mijn schrijfvrienden het. En vinden ze het net zo oneerlijk als ik.

Ik hou het nieuws wel in het gaten en ik heb de rechtszaak zitten kijken van Bart Maes tegen de staat. Maar het is allemaal oké. Ik begin het meer los te laten. Mijn hele leven lang ben ik al een buitenstaander geweest. En ik weet hoe groepsvorming werkt. Ik heb er zelf al regelmatig voor gekozen om mezelf buiten de grote groep te zetten.
Nu weer.

En misschien maak ik daar wel een hele stomme keuze in. Maar dan was het tenminste mijn keuze.

Waar ik vorige week echt half in paniek raakte, omdat ik zag wat er gebeurt in China. Het sociaal krediet systeem in combinatie met het vaccinatiepaspoort daar is echt te gruwelijk voor woorden. En de media zwijgt erover. En de hele toestanden in Australië maakte me eveneens misselijk. En los van het buitenland: Ik vind het vreselijk als ik zie hoe mensen tegen elkaar doen. En alle empathie verdwenen is.

Maar nu is die paniek afgezwakt en veranderd in een stukje acceptatie. Als mensen zo empathieloos zijn, waarom zou ik me dan door hun negatieve energie laten voeden? Ik besluit meer op mijn gevoel te vertrouwen. Logica is namelijk niet meer te volgen en je weet gewoon niet meer welke bron betrouwbaar is en welke niet. Een ware informatie-oorlog. En ik wil me er niet langer meer door laten meeslepen. En ik wil vooral rust in m’n hoofd. Dus ik doe de dingen waar ik blij van word.
Dus. Mag ik ergens niet zijn? Oké. Dan blijf ik wel weg. Dan zoek ik een andere manier om mezelf te vermaken. Ik weet dat ik het kan. Ik heb dit in het verleden zo vaak moeten doen. Bijvoorbeeld toen ik met mijn sociale fobie zat, of die keren dat ik geopereerd was en daarna niets kon doen en nauwelijks hulp kreeg.

Ik ga gewoon genieten in mijn huisje, waar straks een compleet andere inrichting is. En ik ga me focussen op mijn werk en mijn eigen site. Ik ga me richten op betere eetpatronen en het afvallen. Ik richt me op mijn vriend, en de vrienden die ik heb. En ik zorg dat ik leuke dingen doe.

De laatste dagen hebben er echt voor gezorgd dat ik even mentale rust kreeg. Iets dat ik echt even nodig had en dat ik daarom meer ga koesteren.