Sanne

Lieve San,
vandaag eindelijk weer eens bij je graf geweest. Bijna twee jaar geleden dat het gebeurde, het lijkt nog zo dichtbij. Ik denk nog vaak aan je, vind het nog steeds zo ontzettend onrechtvaardig en kan eigenlijk nog niet geloven dat je nooit meer terugkomt.
Ik had het je zo erg gegund om je jongetjes op te zien groeien, je was zo'n prachtig, oprecht en lief mens, en bovenal zo'n ontzettend goede moeder. Ja, het gaat goed met ze, maar hun moeder zijn ze kwijt en dat besef ik steeds als ik ze zie.
En M. mist je zo erg, ze heeft je nodig. Ik probeer er voor haar te zijn, maar jij was toch echt haar beste vriendinnetje en zal dat altijd blijven.
Je was belangrijk voor veel mensen, juist door je zo op de achtergrond te houden deed je zo veel. Je probeerde op niemand indruk te maken, was volkomen jezelf en leefde voor je kindjes en je vriend. Je bescheiden glimlach, je stille vastberadenheid en je positiviteit zal ik nooit vergeten. De aanblik van je witte gezicht in de door je kinderen beschilderde kist ook niet.
Ooit, toen ik een jaar of 12 was en jij ongeveer 25, drukte je me in Paradiso een briefje in handen met je mail-adres. Je zei dat ik altijd naar je toe kon komen, maar waar ben je nou???
Ik mis je, maar ben tegelijkertijd zo blij je een beetje gekend te mogen hebben! Ik heb je nooit kunnen zeggen dat ik je lief vind, dat ik je bewonderde. Ik hoop dat je dat wist. Je zou bij me langskomen zei je de laatste keer dat ik je zag. Kom je nog een keertje, in een droom of zo?
Liefs