Sawena's verleden (1)

1801 – Een van de ontvangstruimtes in het kasteel van de Achtste Cirkel in de Noordvleugel.
Het meisje zat op een van de stoelen die rondom de lege haard geplaatst waren. Haar vleermuisachtige vleugels markeerde haar als een onmiskenbaar kind van haar moeder en wiegde zachtjes heen en weer zoals een ander kind haar benen had laten bungelen op zo'n veel te grote stoel. Darda zag meteen dat dezelfde moeder zich wat vrijheden met het uniform gepermiteerd had en maakte in gedachten een aantekening om haar hierop aan te spreken. De losse zwarte broek met eenzelfde kleur lang hemd werd afgesloten met een doorzichtig kanten hals die zich om het kinds keel heen wond waardoor de noodzakelijke zilveren sterren nauwelijks zichtbaar waren tegen de lichte huid.

Zelfs toen Darda zichzelf tegenover het kind op een poef zette, wende ze haar blik niet van de haard af. Hoewel dit gedrag dragelijker was dan het gekrijs en geschreeuw van vele van Darda's vorige pupillen, die plots geconfronteerd waren met een onbekende omgeving en achtergelaten door hen ouders, bracht de uniekheid ervan haar wat van haar stuk. Ze betrapte zichzelf erop dat haar gedachten al dicht tegen de paniek aan zaten. Ze was druk bezig een plan op te stellen over hoe ze dit kind zou onderwijzen, terwijl ze zich zou moeten focussen op wat ze voor zich zag.

'Sawena, mijn naam is Darda, vanaf vandaag ben ik je leraar.' Sawena bracht met een zekere elegantie haar hoofdje omhoog en haar diep gouden ogen keken Darda recht aan. De lerares voelde de opluchting het gat van een groeinde bezorgdheid vullen, dat ontstaan was door de beangstigende gedachten dat het kind mogelijk versteend of gestorven was. Zonder een vleugje erkenning te geven, wende Sawena haar blik weer op de haard. Gefascineerd nam Darda de tijd om de haard zelf te observeren, maar had hier niet zoveel tijd voor nodig als het kind nam. Zonder vlammen was er weinig om het oog te bekoren, slechts steen en as.

'Zie je iets?' hoorde Darda zichzelf vragen.

'Er staat een schaduw.'

'Dat zal de schaduw van de stoel tegenover je zijn die tegen de muur van de haard aan valt.' Haar in de traditionele vlecht gewoven blonde haar schudde zachtjes met haar hoofd mee.

'Deze schaduw is koud.'

'Schaduwen zijn altijd kouder dan daar waar het licht is, kind.' Opnieuw keek het kind haar recht in de ogen en langzaam knikte ze, een kleine rimpel tussen haar wenkbrauwen alsof ze wat Darda zei eerst nog diep op zich in moest laten werken.

'U heeft mooie, groene ogen.' Wat van haar stuk gebracht sloeg Darda onbewust haar vleugels wat weider uit. Meteen focuste het kind haar volledige aandacht op het zicht van haar vleugels. Darda's op spinnenwebben lijkende vleugels, compleet met harige bewoners, waren erg uniek in de Negen Cirkels en wekte verschillende reacties op. In dit geval werden de ogen van het meisje groot en ze leek moeite te hebben haar handjes niet uit te steken om ze van dichterbij te bestuderen.

Een goedkeurend lachje gleed heel even over Darda's gezicht.

'Kom,' gebood ze het kind. 'Ik zal je laten zien waar we jouw studie zullen beginnen.'


The Ninth Circle of Hell - Blog