School en twijfels

Nadat de diagnose PDD-nos bij mijn zoon was gesteld en iedereen erg duidelijk werd dat hij op een "normale"basisschool niet goed functioneerde hebben we (de school en ik) besloten dat hij naar een speciale basisschool zou gaan. Gelukkig is er hier een in het dorp aanwezig, dus is hij zelf in de gelegenheid om er zelf heen te gaan en naar huis te komen.
In 2008 is hij daar begonnen. In eerste instantie is hij daar in de verkeerde klas geplaatst en na 3 weken is hun dat al duidelijk en plaatsen ze hem naar een rustigere klas. Na 3 maanden kom er een eerste gesprek met de leerkracht en de orthopedagoog (hoop even dat ik het goed opschrijf) Daar vallen de woorden, niet op zijn plek, cluster 4 en behandelplan, intellegentie-test.

Ze besluiten en behandelplan op te zetten en elke week volgt er een gesprek tussen mij en de leerkracht,
langzaam lijkt het beter te gaan.
De intelligentietest word gedaan, waruit blijkt dat hij slimmer is dan iedereen denkt. Vooral in rekenen blinkt hij helemaal uit (mama trots) Ze besluiten om hem te laten werken op zijn eigen niveau. Vooral met rekenen had hij dat echt nodig, hij zit op dat moment in groep 4 en is bezig met rekenwerk voor groep 5 wat hem nog steeds makkelijk af gaat. Ook lezen gaat hem erg goed af.
Helaas blijft zijn schrijven een regelrechte puinhoop (mijn mening)

Na twee maanden zitten we weer met zijn allen om tafel. Eigenlijk hoor ik op dat moment alleen maar positief nieuws. Het gaat goed! Tuurlijk heeft hij nog steeds zijn minpunten en moeilijke momenten maar hij kan daar op school blijven. Cluster 4 word niet meer over gepraat. (mama blij)
Ondertussen krijgt hij soort trainingen over zijn gedrag, en ontspanningles. Waarbij ze manga's kleuren en zelfs mediteren. Hij blijkt dit heel erg fijn te vinden en daarbij echt tot rust te komen.

Het schooljar 2008/2009 sluit hij netjes af en hij mag zijn oude klas vaarwel zeggen om door te stromen naar de bovenbouw.

Schooljaar 2009/2010 begint hectisch, dit uit zich voornamelijk thuis. Thuis is hij niet te houden en je merkt zijn frustraties. In eerste instantie wijt ik dit aan de verandering van een andere klas en leerkracht tot een paar weken geleden de telefoon ging. Het was de school.
Op school blijkt het helemaal niet te gaan zoals het moet gaan. Hij is niet te corrigeren en zijn woedeuitbarstingen zijn niet te stoppen. Van leren komt er niet veel meer terecht.
Er volgt weer een gesprek met de leerkracht en (een andere dit keer )orthopedagoog.
Weer vallen de woorden , niet op zijn plek, andere school , er valt niet uit te halen wat er in zit etc etc.
Er word mij aangeraden op een andere school te gaan kijken ( ook hier in het dorp) een schooltje voor kinderen met autisme en autistisch aanverwante stoornissen. Dit werd mij dus voor de vakantie mede gedeeld, en net werd ik ook gebeld of ik er al gekeken had. Ik heb beloofd om er morgen heen te bellen en een afspraak te gaan maken om er te gaan kijken.
Tijdens het telefoon gesprek heb ik gelijk verteld dat de vakantie thuis een regelrechte ramp was, en dat dit niet meer is vol te houden voor mij. Ze hebben beloofd te gaan helpen en kijken wat er valt te doen.
Dit was dan even het stukje school voor zover.

Verder aangezien hij dus echt niet te houden is komt het woord medicatie steeds meer in mijn hoofd voor.
Moeilijke stap om te nemen, drastisch misschien zelfs wel. Maar wat als ik het straks echt niet meer red, wat gebeurd er dan met hem?
Uit huis plaatsen voor een korte tijd spookt er ook steeds meer in mijn hoofd, even rust, even weer tot mijzelf komen. Maar wil ik dit wel? Het voelt dat alsof ik een ontaarde moeder ben, een slappeling, iemand die van zijn kind af wil.
Twijfels dus overal, en ik lig er soms nachten waker van.
Wist ik maar welke keuze de juiste was.