schoonzusje ook zwanger
en ik weet niet of en hoe blij ik moet zijn
opzich denk je nou leuk toch samen zwanger ookal ben ik nu 25 weken en zij 5 weken
maar ik moet heel ego bekennen dat ik ook dacht jammer nu moet ik mijn bijzondere positie in de familie delen
ik gun haar haar kind wel dat is het niet maar van mij had het nog een maandje of 5 mogen duren voor ze zwanger was dan hadden we ieder een eigen zwangerschap gehad ipv een gedeelde
en waar het er bij mij nog het meeste in zit is dat zij weet dat de kans op een "gehandicapt kindje" bij haar erg groot is wel 90% als het een jongen wordt en 65 % als het een meisje is
ok als er iemand zo'n kindje gelukkig groot krijgt dan zij waarschijnlijk wel maar ik kan maar niet beslissen of ik het nou fair vindt tegen het kindje om zulke risico's te nemen
want gehandicapt kan lichamelijk zijn maar in haar geval ook geestelijk zijn
zij en arjan hebben een oom die geestelijk 5 is en een tante die geestelijk 13 is
en die zijn echt op heeeel veeel vlakken afhankelijk
en kan dus maar niet besluiten of ik ga omkunnen gaan met een geestelijk gehandicapt neefje of nichtje
en als het een meisje wordt die dan geen patientje is is ze wel drager van dit geheel dus zit dat kind over 20 jaar ook in de problemen als ze zwanger wil worden
zo doorbreek je denk ik niet de cyclus
tuurlijk gun ik haar haar eigen kindje en ze zijn ook bezig geweest om dit genetisch recht gezet te krijgen maar toen de dokters er de stekker uit trokken besloten ze dat ze het zelf gingen proberen en dat is nu dus gelukt met alle risico's van dien
maar het is niet aan mij om daar wat voor oordeel dan ook aan te hangen het wordt niet mijn kind
en ik snap de oerdrang naar een eigen kind heeeeel goed ,maar ergens blijf het moeilijk voor me om heel erg blij te zijn met haar zwangerschap ,die nog zooooo pril is en ik vanaf afgelopen zaterdag toen ze het kwamen vertellen , me alleen maar kan hopen dat het gezond gaat zijn en dat als het niet goed is ik ergens hoop dat het lichaam er zelf optijd mee stopt
al weet ik eigenlijk ook dat ik haar geen miskraam toewens
dus moeilijk moeilijk moelijk hoe nu te doen en te voelen
ik weet het niet goed
pfffff
sorry als dit een erg warrig en onduidelijk verhaal is geworden maar ik hoop gewoon dat als ik het van me afschrijf ik tot een eenduidig gevoel kan komen
opzich denk je nou leuk toch samen zwanger ookal ben ik nu 25 weken en zij 5 weken
maar ik moet heel ego bekennen dat ik ook dacht jammer nu moet ik mijn bijzondere positie in de familie delen
ik gun haar haar kind wel dat is het niet maar van mij had het nog een maandje of 5 mogen duren voor ze zwanger was dan hadden we ieder een eigen zwangerschap gehad ipv een gedeelde
en waar het er bij mij nog het meeste in zit is dat zij weet dat de kans op een "gehandicapt kindje" bij haar erg groot is wel 90% als het een jongen wordt en 65 % als het een meisje is
ok als er iemand zo'n kindje gelukkig groot krijgt dan zij waarschijnlijk wel maar ik kan maar niet beslissen of ik het nou fair vindt tegen het kindje om zulke risico's te nemen
want gehandicapt kan lichamelijk zijn maar in haar geval ook geestelijk zijn
zij en arjan hebben een oom die geestelijk 5 is en een tante die geestelijk 13 is
en die zijn echt op heeeel veeel vlakken afhankelijk
en kan dus maar niet besluiten of ik ga omkunnen gaan met een geestelijk gehandicapt neefje of nichtje
en als het een meisje wordt die dan geen patientje is is ze wel drager van dit geheel dus zit dat kind over 20 jaar ook in de problemen als ze zwanger wil worden
zo doorbreek je denk ik niet de cyclus
tuurlijk gun ik haar haar eigen kindje en ze zijn ook bezig geweest om dit genetisch recht gezet te krijgen maar toen de dokters er de stekker uit trokken besloten ze dat ze het zelf gingen proberen en dat is nu dus gelukt met alle risico's van dien
maar het is niet aan mij om daar wat voor oordeel dan ook aan te hangen het wordt niet mijn kind
en ik snap de oerdrang naar een eigen kind heeeeel goed ,maar ergens blijf het moeilijk voor me om heel erg blij te zijn met haar zwangerschap ,die nog zooooo pril is en ik vanaf afgelopen zaterdag toen ze het kwamen vertellen , me alleen maar kan hopen dat het gezond gaat zijn en dat als het niet goed is ik ergens hoop dat het lichaam er zelf optijd mee stopt
al weet ik eigenlijk ook dat ik haar geen miskraam toewens
dus moeilijk moeilijk moelijk hoe nu te doen en te voelen
ik weet het niet goed
pfffff
sorry als dit een erg warrig en onduidelijk verhaal is geworden maar ik hoop gewoon dat als ik het van me afschrijf ik tot een eenduidig gevoel kan komen
10 nov 2010
- meld ongepast verhaal
-
Gewoon ik
woensdag 10 november 2010 23:08
maar ik moet heel ego bekennen dat ik ook dacht jammer nu moet ik mijn bijzondere positie in de familie delen
ik gun haar haar kind wel dat is het niet maar van mij had het nog een maandje of 5 mogen duren voor ze zwanger was dan hadden we ieder een eigen zwangerschap gehad ipv een gedeelde
Dat vind ik eerlijk gezegd inderdaad een beetje egoistisch. Maar het is wel eerlijk dat je het opschrijft in je dagboek.
Verder begrijp ik je 'twijfel' goed omtrent de kans op handicap, die is wel echt heel groot. Zelf heb ik ook de neiging om dan te zeggen 'nee, het risico is te groot, neem het niet' maar ik denk niet dat we hierin voor anderen kunnen denken.
In jouw zwangerschap alles naar wens?
-
pleun
woensdag 10 november 2010 23:19
mijn ego gevoel heeft mss 5 min geduurt dus ik denk dat dat nog meevalt
en nee ik mag niet voor haar gevoel denken maar idd het is een dagboek hier en ik moest het ergens kwijt dus dan maar hier
en ik voel me over alles ook echt wel schuldig want ja met mij en mijn zwangerschap gaat het super goed en de kans dat er bij ons iets mis gaat zijn met de kleine is heeeeeeeeeel erg klein ,wat niets garandeerd dat weet ik ook wel
en ondanks dat ik mijn zwangerschap echt niet kado gekregen heb hebben we gewoon tot nu toe echt veeel geluk en meevallers gehad en dat besef maakt echt dat ik me schuldig voel als ik over alles van haar zo twijfel
mss zijn dat dan ook wel mijn hormonen die mee spelen
ik weet het gewoon niet goed
ik wil blij voor haar zijn maar weet niet heel goed hoe -
Just Liz
donderdag 11 november 2010 08:47
Ik hoop dat je iig het even kwijt bent..elke zwangerschap is een 'gift'..wat de uitkomst ook zal zijn, probeer iig blij voor hun te zijn..en geniet gewoon door van je eigen zwangerschap en het kindje wat je zo mag koesteren..liefs
-
adore (opgeheven op 21-1-2011)
donderdag 18 november 2010 10:16
Kinderen met een handicap kunnen ook gelukkig zijn en lol in hun leven hebben.
Mijn broertje is ook beperkt in bepaalde geestelijke dingen, maar is ook heel slim, hij heeft natuurlijk ook ups en downs maar ieder 'gewoon' mens heeft die ook (de ene erger dan de ander, en de ene heeft meer ziekenhuis bezoekjes dan de ander, zo is dat bij ieder mens en daar hoef je geen handicap voor te hebben). Hij is ontzettend vrolijk en geniet van de kleinste dingen.
Ik vind het naar overkomen als je schrijft dat een gehandicapt kind beter voorkomen kan worden.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 12 okt 2018 10 jaar na Lara ( 24 )
- O 19 okt 2015 *help*bruidsfoto pimpen??? ( 7 )
- O 09 apr 2015 10-10-15 Trouwen !!! ( 5 )
- O 19 jan 2015 #durf te vragen ( 10 )
- O 26 nov 2014 @vlh ( 2 )
- O 19 nov 2014 4 58 en 300 ( 1 )
- O 27 mei 2014 MissD???????????? ( 9 )
- O 17 apr 2014 ** biljarttaart en paastaart ( 4 )
- O 13 apr 2014 ** stapeltaart met dahlias en poppetje ( 17 )
- O 31 mrt 2014 ** sweet table zelf gemaakt ( 8 )
- O 24 feb 2014 ** taart die ik per post verstuurde ( 9 )
- O 02 feb 2014 **een juweeltje van een taart ( 6 )
- O 19 jan 2014 **taartjes januari ( 6 )
- O 01 jan 2014 ** nieuwjaarstaartje ( 6 )
- O 21 dec 2013 ** alweer een taart waar ik best trots op ben ( 18 )