Schrijven challenge: week 2 dag 3

Gisteren met mijn vriend een deel van mijn novelle doorgenomen. Vandaag gaan we verder en dan morgen het laatste stuk, zodat ik het inderdaad vrijdag kan inleveren bij de uitgever. Daarna ben ik aan het plotten gegaan voor het eerste boek dat ik onder een pseudoniem wil gaan publiceren. Alles zelf doen, dus. En ik heb ook al zo’n 2.000 woorden geschreven.
Ik had al eerder 2.000 woorden geschreven, maar was daar zeer ontevreden over. En dit begin is tenminste wat beter. Al twijfel ik nog steeds erg.

Die twijfelgevoelens zullen er voorlopig nog wel blijven. Voor mijn gevoel is dit een soort ‘laatste poging’ om het hele ‘rondkomen van eigen schrijfwerk’ te realiseren. Ik heb op dit moment geen inkomen en eigenlijk wil ik helemaal niet terug de werkvloer op bij een bedrijf met iemand die me precies vertelt wat ik allemaal moet doen. Het stukje vrijheid is voor mij echt enorm belangrijk.

Dat merkte ik jaren geleden al, toen ik die doktersromans schreef. Het is het enige werk geweest dat ik deed, waar ik echt gelukkig van werd. En ik wil dat terug. Ik wil niet meer de zak van een ander vullen, kilometers rijden om geld te verdienen, constant me in allerlei bochten moeten wringen omdat de opdrachtgever altijd denkt het beter te weten, terwijl ik de specialist ben.

Vorig jaar, toen ik geen werk had, wilde ik me ook meer focussen op eigen schrijfwerk, maar dat deed ik nauwelijks. En nu is de druk des te hoger. Lukt het niet, dan moet ik weer terug aan het werk. Veel tijd is er niet, want ik heb geen enorme buffer en daarnaast een belastingdienst die in mijn nek aan het hijgen is.

En ik weet best veel op dit vlak. Ik heb al eerder kunnen leven van mijn schrijven en ik snap het principe van zelf publiceren. Ik weet wat de lezers in dit genre willen en ik weet ook al hoe ik de boel moet promoten.
En toch voel ik een hoop angst in me. Angst, dat dit gaat mislukken.

Soms kijk ik naar vacatures voor loondienst en dan denk ik: zou wel makkelijker zijn. Maar tegelijkertijd denk ik: gatver, ik houd het daar waarschijnlijk een paar maanden vol en dan ben ik er weer op uitgekeken.

En als er iets is waar ik niet op uitgekeken raak, is het wel verhalen bedenken en schrijven. Alleen maakt dat me weer tyfus-onzeker. Ik ben bang dat mensen de boeken slecht vinden of niet willen lezen. Mijn vriend merkte terecht op, dat als mensen het niet goed vinden, er niets aan de hand is. Ik publiceer de boeken immers onder een pseudoniem. Hij heeft gelijk, maar toch..

Ik denk dat het vooral het onbekende is wat het eng maakt. En de angst om te falen. Maar ik wil het alsnog proberen, want als ik niets doe, dan moet ik zeker interimwerk of zelfs in loondienst gaan.



Zometeen bel ik weer met mijn vriend. Gaan we mijn novelle doornemen. En daarna weer schrijven. Bedoeling is dat de eerste versie van dit boek half april af is. Dus ik moet echt gaan knallen. Verder vandaag nog wat andere administratieve dingen doen.