Schrijven en dingen delen op het internet

Schrijven is mijn hele leven al belangrijk voor me geweest. Cliché, maar waar. In groep drie verzon ik al verhaaltjes en ik heb in mijn jeugd altijd schriften en een dagboek in de buurt gehad. Vaak zelfs vlakbij mijn bed.

Ik zeg wel eens tegen mensen: ‘Ik wilde vroeger schrijver worden. Iedereen zei: dat kan niet. Dat is hartstikke moeilijk, en je kunt er niet van rondkomen. Ergens hadden ze gelijk, tot daar het internet kwam.’

En mensen kijken we soms wat vreemd aan, als ik zeg dat ik dankzij het internet toch schrijver kon worden. Maar ja, als je nagaat dat ik als freelance tekstschrijver voornamelijk voor websites schrijf, dan is dit natuurlijk wel een ontwikkeling die vroeger niemand had zien aankomen. En ook mijn allereerste boek schreef ik dankzij het internet. Ik vond namelijk online een uitgeverij waar ik mijn boek in eigen beheer kon uitgeven. Kostte me wel geld, maar, dan had ik tenminste mijn eigen boek in handen. En dat het niet veel zou verkopen, nam ik voor lief.

Het boek verkocht rond de 75 keer. En dat voor een jonge meid die toen nog met een sociale fobie te maken had. Want ook het internet hielp me met mijn boekverkoop. Ik verkocht wat boeken aan internetvrienden en via online fora. En natuurlijk waren er ook wat mensen in mijn omgeving die het boek voor me gingen promoten.

Het was dankzij het internet, dat ik tijdschriftenromans kon gaan schrijven. Ik vond dit namelijk online en zou nooit zelf hebben kunnen bedenken dat de betreffende uitgeverij in mij geïnteresseerd was. En ook de andere uitgevers (mijn eerste, en nu mijn tweede) vond ik vooral dankzij het internet.


Met het schrijven en delen online gaat verder dan alleen mijn beroep. Hoewel ik het fijn vind mijn geld te verdienen met schrijven van teksten voor anderen, ligt mijn droom toch echt bij het schrijven van eigen teksten. Eigen projecten. En ik deel van alles online. Hier op MD heb ik telkens talloze challenges, schrijf ik over boeken die ik las, of over wat ik allemaal graag wil bereiken. Ik schrijf over politieke kwesties, of andere zaken die me bezighouden. Ik heb een persoonlijke blog, waarin ik ook een project (dat van mijn huisdierensite) deel.

Het is altijd heel spannend als ik zoiets doe. Want wat vinden mensen er van? Ik heb een behoorlijk groot ‘imposter syndrome’. Dat betekent dat je ergens het gevoel hebt dat je het allemaal niet kan, en dat je er moeite mee hebt als anderen zeggen dat je wél goed bent in wat je doet. Vooral bij creatieve beroepen zie je het imposter syndrome veel. Bij elk boek en elke tekst die ik deel, denk ik: men. Hier zit toch niemand op te wachten?

Maar het internet heeft iets moois. Het bloggen en het delen van informatie of ideeën heeft iets moois. Ik ga proberen het uit te leggen:
Stel je voor. Je woont in een heeel klein dorpje. En je hebt elke dag dezelfde mensen om je heen. Jarenlang. Jouw wereldje is daardoor heel klein. Dat is niet erg, want het is jouw fijne bubbel. Maar stel je nou ook eens voor dat er één keer per week een trein langskomt. En op een dag stapt er iemand uit die trein. Die persoon leert jou over de omliggende dorpjes. En je leert ervan. Je ontdekt hoe anderen leven. Wat anderen doen. En je ontdekt dat er in andere dorpjes mensen leven met soortgelijke interesses als jij. Je wereld wordt een stukje groter, dankzij die ene persoon die de trein uitstapte om jou dat te vertellen.

In plaats van elke keer te wachten tot er iemand uit de trein stapt, kun je zelf ook in die trein stappen. Je kunt jouw kennis en ideeën delen met de hele wereld, als je dat zou willen. En tijdens die treinreis kom je ongetwijfeld mensen tegen die jouw ideeën stom vinden en er niet op zitten te wachten. Maar er zijn ook mensen die het wel tof vinden. Die het graag willen weten. Misschien weten zij nog lang niet zo veel als jij. Misschien hebben ze een stukje nieuwsgierigheid ontwikkeld, maar weten ze niet waar ze moeten beginnen. Misschien hebben ze soortgelijke dingen meegemaakt als jij.
En jij deelt het met hen. En je helpt ze zo. Jouw ervaringen helpen een ander te groeien.

Als je die trein in stapt, weet je niet wie je tegen zult komen en wie jouw boodschap kan waarderen. Je hebt geen idee wat je kunt verwachten, maar waarschijnlijk wordt de reis mooier en bijzonderder dan je vooraf kon bedenken.

Dat… dat gevoel ervaar ik ook als ik schrijf. Als ik dingen deel. Of het nou verhalen zijn of kennis is. Ik ervaar het als een onbekend avontuur, dat eigenlijk altijd anders – en vaak ook beter – uitpakte dan ik vooraf had bedacht. Misschien niet altijd op financieel gebied, maar de connecties die je creëert zijn fantastisch.

Als ik zie hoe vaak een simpel artikeltje van me wordt gelezen. Over een bepaald huisdier, of over een stukje astrologie. Of zelfs over een enkel woord, waarvan ik vind dat je het beter niet in zakelijke teksten kunt gebruiken, dan voelt dat als een avontuur. En als ik zie wat ik voor een reacties krijg van lezers, dan voelt dat goed. Zowel online, als offline.

Het is zo ontzettend tof om te weten dat bijvoorbeeld mijn blog over Mercurius Retrograde, inmiddels 110 keer is gelezen (en daarvan kwam het grootste gedeelte via Google op mijn site). Gemiddeld genomen is deze pagina ruim 2 minuten bekeken. En dat is hoog, zeker als je nagaat dat mensen meestal vooral scannend lezen.
In slechts 15 dagen tijd heb ik meer dan honderd mensen weten te bereiken. En dat met slechts één tekst.

En ook tof: ik heb een artikel geschreven op mijn huisdierensite, waarin ik uitleg wat het verschil is tussen twee hondenrassen. Dit was een van mijn eerste blogs, toen ik nog géén idee had wat de huisdierensite eigenlijk zou doen. 2 januari 2020 publiceerde ik hem. Ik schreef deze blog vooral, omdat ik zelf interesse in dit onderwerp had en het was een vraag die ik zelf vaak te horen kreeg als ik over straat liep. Inmiddels is dit artikel meer dan 20.000 keer bekeken. En de gemiddelde leestijd van dat artikel is bijna 4 minuten.

Als ik mensen die ik tegenkwam hierover moest vertellen, bijvoorbeeld vrienden die astrologie interessant vinden, of iemand op straat die mijn hond ziet, zou ik nooit zo veel mensen kunnen helpen. Ik zou nooit de kennis van zo veel mensen kunnen verbreden.

En: ik zou überhaupt nooit hebben geweten dat zo veel mensen interesse zouden hebben in hetzelfde als ik. Want, in mijn eigen kleine bubbel viel die interesse wel mee.

Ook met mijn boeken heb ik prachtige ervaringen gehad. Mensen die mailen, of zelfs bellen om te laten weten hoe ze genoten hebben van het verhaal dat ik schreef. Hoe bepaalde onderwerpen herkenbaar voor ze waren en hoe ze meeleefden met de personages. En de cijfers liegen er niet om: ook mijn boeken worden al jarenlang massaal gelezen. Door véél meer mensen dan ik ooit had durven dromen.

Als mensen met je op de foto willen en er wordt gezegd dat ‘jouw boeken me door een depressie heen hebben geholpen’ dan is dat zo geweldig. Het is iets dat je nooit verwacht had, maar dat toch gebeurde. Net zoals de treinreis: je weet niet wat er gaat gebeuren als jij er in stapt om jouw verhalen te delen met de wereld. Maar je weet wat dat het iets bijzonders gaat worden. Hoe eng het ook is, om die trein in te stappen en het onbekende tegemoet te gaan.


Het geld is fijn dat ik ermee verdien en het is iets waar ik veel mee bezig ben. Ik ben nou eenmaal erg ambitieus en de kachel moet kunnen branden (wat met verhoogde energiekosten alleen maar moeilijker wordt). Maar ik wil mijn intenties puur en eerlijk houden. Ik wil mensen oprecht helpen met de blogs die ik schrijf en ik wil ze laten genieten met de verhalen die ik schrijf.

En dat. Dat is de voornaamste drijfveer voor me. Om vooral te blijven delen. Om me niet tegen te laten houden als pubers eieren tegen mijn raam gooien, omdat ze een boekje dat je schreef niet leuk vinden. Om me niet tegen te laten houden als hondenfokkers stampij maken om niets. Om me niet tegen te laten houden als ik een negatieve recensie krijg op een van mijn boeken.

Want er is altijd wel iemand die wel wat heeft aan mijn boodschap. Hoe klein die boodschap ook is. Het idee dat je iemand echt kunt helpen. Echt kunt raken. Iemands leven écht kunt veranderen. Ik besef ook dat lang niet iedereen laat weten wat een stukje tekst met ze hebben gedaan. Maar ik heb dus al de signalen gekregen dat ik mensen raak. Dat is geweldig. En een reden om me niet te verstoppen in mijn kleine, veilige en bekende bubbel. Het is mijn reden om - ondanks mijn angsten - in de trein te stappen en mijn verhalen te vertellen.