Shit out of luck

Gisterochtend begon de shit al: ik kwam thuis uit Berlijn en kwam tot de ontdekking dat mijn mobiel nergens te bekennen was.


Vandaag mail terug gehad van de Eurolines, ze hadden mijn mobiel niet in de bus gevonden. Reden genoeg om me kut te voelen, aangezien het abonnement nog loopt to augustus. Mijn reisgenoten konden ook al niets vinden, dus is er maar 1 logische verklaring: de taxi. Maar ja. 's Avonds laat, moe, veel bagage. Niets om die auto ooit nog te kunnen identificeren.

De rest van de dag heb ik doorgebracht bij de fysio - waar het verrassend goed ging - in bed, filmpjes kijken, en het concert van Papa Roach. Vrij relaxed allemaal, tot mijn hoofd weer eens meerdere malen gesandwiched werd toen ik de pit uit was om even op adem te komen. Toen stootte een of andere klapdeurjosti ook nog eens zijn elleboog tegen mijn hoofd (weer eens iets anders dan mijn hoofd gebruiken als armsteun!) en zit ik nu dus met een bloedlip. Als ik te hard lach, splijt hij weer open, net zoiets als gapen en kapotte mondhoeken.

En daar begon het pas: na afloop ging ik met mijn concertbuddy naar de Burger King om nog even een cola te halen. Staan we zo in de rij, duurt het een kwartier voordat we eindelijk aan de beurt zijn (iets met zes kassa's en maar 2 mensen die iedereen helpen), gaat die managerpersoon even de hele werkvloer ontregelen door alle bestellingen over te nemen om een of andere onlogische reden... Neemt hij de kassa van de rij over waar ik dus net niet stond, en schopt hij de jongen die mijn kassa wilde overnemen naar de frisdranken. Ik natuurlijk angstige blikken werpen naar de klok, omdat ik mijn trein op tijd moest halen, omdat mijn aansluiting anders niet meer zou rijden. Met nog vijf minuten op de klok voordat ik écht weg zou moeten, zijn we aan de beurt. Ik stond echt op het punt om te gaan schreeuwen wat een kutservice het was, en dat hij míj zeker kon helpen. In plaats daarvan spreek ik sommige dingen als 'klantvriendelijkheid' en 'slechte service' extra hard uit, in de hoop dat er eindelijk eens iets gebeurt, onder luid gebonk van mijn vuist op de toonbank en et getik van mijn pinpas op de nepmarmeren toonbank. Het patatmeisje is het kennelijk eens met mijn klaagzang over de man die zelfs mensen die voordringen nog eerder helpt dat onze rij, en eindelijk hebben we dan onze drankjes.

Staan we buiten op de tram te wachten, ik zo denken dat ik eindelijk van mijn drankje kan genieten, komt de tram eraan en zegt de trambestuurder dat ik mijn 'milkshake' niet mee naar binnen mag nemen. Ik nog zeggen dat het een cola is, maar hij wil het niet hebben. Ik moest me nog inhouden om niet te zeggen dat als hij gewoon rustig reed, ik niets zou morsen, maar helaas. Ik kon me inhouden bij de Burger King, dan ook hier. Geen prullenbak in zicht, mijn trein die ik moet halen, eerste instinct is dus om de cola op de grond te gooien. Iedereen blij, zou je zeggen. Ik op tijd voor de laatste tram richting mijn flatje, hij geen cola op de vloer.

Maar néé, natuurlijk is dat niet goed voor meneer. Hij wil een fucking preek afsteken over dat dat niet normaal is om te doen, of ik dat thuis ook altijd doe, wat voor rotjeugd er altijd instapt op 'zijn lijn', en weet ik veel wat allemaal nog meer. Verwijtend keek hij me aan voor mijn weerwoord: 'Meneer, ik ben moe en wil naar het station.' En ik liep door. Toen we wegreden hoorde mijn vriendin nog zeggen dat hij me eigenlijk terug wilde fluiten, maar ach. Ik zat in die tram, en ik zou die trein halen. Punt.

Geen punt. Sta ik zo voor dat bord met vertrektijden op Amsterdam Centraal, gaat de eerstvolgende over welgeteld 28 minuten. Wat betekent dat ik net 2 minuten te laat ben. Wat niet was gebeurd, als ik mijn cola gewoon op tijd op had kunnen drinken, wat weer gebeurd was als de BK op had geschoten. Waardoor ik dus een klein half uur heb moeten kou kleumen op het station, op - je raad het al - twee minuten na de laatste bus zelfs nog had gemist en dus een taxi kon betalen. Alweer. Maar, dacht ik bij mezelf, mijn mobiel kon ik in ieder geval niet meer achterlaten.

En toen, in het zwartste moment van de nacht, was daar toch een lichtpuntje. De taxichauffeur hoorde mijn verhaal aan en wist wel een beetje in welke hoek hij waarschijnlijk moest zoeken. Hij zou een beetje rondvragen, en als hij iets tegen zou komen, zou hij zorgen dat de mobiel in ieder geval weer mijn kant op komt. Voor de kosten van een taxirit hierheen, wat ongeveer uitkomt op een tientje. Superrelaxed!