Shop-a-holic dagje.

Daar stond ik dan. Gewapend met mijn pinpas vol geld te wachten op de bus. Oh daar is hij al. ‘ Nee, een pinpas heb je niet nodig om te betalen ' zegt de buschauffeur lachtent. –Oh, wat dom denk ik dan. Ik was al met mijn hoofd bij de winkels die ik ging plunderen. Ik glimlach voorzichtig terug, beetje beschamend dit, en graai ondertussen met mijn hand in mijn tas naar mijn strippenkaart (Jawel mensen, in het mooie oer Brabant hebben wij nog de strippenkaart). Ik leg het ding snel op het plankje, en de buschauffeur stempelt maar één strip af ‘Je hebt met die glimlach de andere 2 strippen verdient’. Ik glimlach nog een keer. Toch wel handig hoor, een glimlachstrippenkaart.


Zodra de bus stopt, ben ik te diep verzonken in mijn gedachten om te beseffen dat ik eruit moest. De buschauffeur draait om het plexiglas heen ‘Jongendame met die glimlach, volgens mij moet je er uit – hij knipoogt’. Ik lach weer even stom als met het inpasincident en graai snel mijn tas van de bank en loop de bus uit. Welke winkel eerst: Lady Sting, Invito, Zara of de Only? Ik lach in mezelf, ze liggen allemaal achter elkaar. Ik draai af naar de Lady Sting. Loop langs de rekken en trek en wat kleren uit: shirt hier, oh en dat shirtje ook, hé dit blouse is leuk, oh en dat blouse die die pop aan heeft van dat, oh dat vestje is ook leuk! Wacht ik had een broek nodig. Want een Mary-broek, Jane-broek, Niels-broek? Wat is dit een broek van Niels of wat? Ik kijk op het kaartje met de beschrijving van de broeken met om mijn andere arm de geplunderde kleding van de rekken. 'Een Niels broek, broek begint breed: doel is het baggin jeans. Loopt zeer breed uit. Nou niels, je hoort het; Je loopt breed uit! Is dit de nieuwe hype? De broeksoort een naam geven. Het zal wel, er hangt niks leuks bij. Ik kijk naar de pashokjes. Er hangt een bordje ‘ Niet meer dan 3 stuks kleding ’. Ik werp mijn blik naar mijn arm; Ai… dat zijn er op zijn minst 9.. De verkoopster kijkt de andere kant uit, en ik schiet snel een pashokje in ‘Wat zij niet ziet.. mag best’. Ik trek het shirt aan ‘Yesus ik lijk op mijn oma. Even in de grote spiegel kijken’. Het pashokje naast me komt een oudere vrouw uit (45+ - plastische chirurgie erbij, rode lipstift.. Klassiek voorbeeld van ‘Help ik word oud’ ) met hét shirt aan wat ik ook aan heb. Ze lacht naar me met de gedachten ‘De jeugd draagt dit ook, dus ik ben vast nog “in”’. Ik schiet snel het pashokje weer in. UIT UIT UIT UIT DAT SHIRT!!! Ik verlaat de Lady Sting zo snel mogelijk. Nee geen aankopen van die plek voorlopig.... (tot de volgende winkelmaraton)

De volgende winkel, oh Invito. Schoeneeeeeeeeeen! Gilt een stem in mijn hoofd. Ik kijk naar een stel laarsjes; Shit mijn maat staat er niet bij. Gewapend met een laars in mijn handen loop ik naar een verkoopster ‘Hebben jullie dezen in maat 40? ’ De verkoopster pakt de laars aan, en loopt naar achter. Komt even later terug met een doos. ‘YES, ze hebben ze nog. Gilt de stem weer in mijn hoofd’. Ik trek de laarsjes aan, en het eerste wat de verkoopster zegt is: ‘Daar lijken uw voeten lang niet zo groot in als dat ze zijn’. PARDON? Sinds wanneer is maat 40 groot. Ik laat de opmerking maar voor wat het is, want wanneer ze bukt, kan ik de maat van haar schoenen lezen ‘ maat 42’… Gotta womman. Op een of andere manier voelen die opmerking altijd alsof ik van huidskleur verander. Voordat ik het weet sta ik in zandkleurige Invito laarsjes voor de spiegel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht; Daar is die dan. Mijn eerste aankoop.

De rest van de aankopen lopen wat soepeler (helaas dacht mijn pinpas. Voordat ik nog maar 2 winkels verder was, waren mijn aankopen drastisch verhoogd: 3 jeans, shirt, riem, ketting, sjaal ( en natuurlijk de Invito laarsjes). Nu eerst even wat drinken. Ik voel me echt een shop-a-holic; Daar zat ik dan, in een restaurantje met mijn warme thee - ik lust geen koffie- met een berg met tassen langs me. De warme thee is zo op, ik kijk uit het raam; OHHH DE LIVERAA. Roep het winkelhart in mij. Ik betaal netjes mijn thee en loop vol geladen met tassen de Livera binnen. Oh nieuwe Saphhs bh’s. Die wil ik al zo lang met zo’n extra bandje (Ik ben nu eenmaal een arme student en kan geen echte van Marlies Dekkers betalen, 1 keer wezen kijken. Nou ik viel bijna flauw van die prijzen). Ik zoek mijn maat tussen de bh’s en vind hem; Oh leuk! gilt het winkelhart weer. Ik loop naar paskamer. Een wat stevigere verkoopster staat er. Ik zeg haar netjes gedag. Er komt een diepe zwarte stem antwoord terug ‘EEN GOEDE DAG ’. Een Olga-stem! Ik loop snel het pashokje in, waar ik vervolgens in het lachen uitbarst. Toepasselijk in zo’n winkel zo’n stem. Ik trek de bh aan, en bekijk mezelf vanuit verschillende hoeken. De diepe zwarte Olga-stem buldert door de winkel ‘ KIM, VERGEET DE KLANTEN NIET HET BLOEMETJE MEE TE GEVEN. Ik lach stiekem in mezelf. Wederom klinkt de Olga-stem. ‘ PAST DE BH DAME?’ Ik schrik op, dat is tegen mij. ‘Uhhja hoor. Dankje’ antwoord ik met een piepstemmetje.

Vervolgens nog een paar winkels in gedoken, een blousjurkje gekocht en moeten sprinten om de bus terug te halen. Inmiddels bepakt en bezakt met TE veel tassen. Ik verbeter mijn eerste stelling bij het thee drinken: NU ben ik pas een shop-a-holic. Met moeite kan ik mijn arm in zo’n hoek buigen dat ik mijn strippenkaart kan pakken, ik probeer mijn glimlachstrippenkaart, maar helaas, deze oude chagrijnige buschauffeur valt er niet voor. Ik plof neer op een bank en de tassen liggen een soort van om me heen gedrapeerd. Ik ben geslaagd voor vandaag. En ik berg mijn strippenkaart maar weer op.

REALLIFE