Slechte periode.

En nog steeds, na 3 maanden. Mis ik je.

Momenteel lijken mijn paniekaanvallen terug te komen.
Vol met stress, overal druk om maken.

Wil ik stoppen met appen.
Even social media uitschakelen.
Niemand die me appt met het feit dat ik ze negeer of whatever.
Niemand die belt als ik niet reageer.

Even verdwijnen van de aardbodem.
Momenteel lijkt het echt alsof mensen mij nemen om hoe ik eruit zie inplaats hoe ik in werkelijk ben.
Of lijkt alleen die vrolijke kant van mij goed te zijn.
Op het moment wanneer dat vrolijke meisje niet actief is, is t opeens raar.

Veel hoofdpijn, op het moment wanneer je met de auto over een kleine heuvel heen gaat, dat lichtelijke gevoel in je hoofd.
Afspraken afzeggen omdat ik momenteel veelste moe en duf ben.
Staan mijn spieren zo gespannen als een gek en doet met liggen inmiddels mijn nek en schouders pijn.

Gaat het slecht met mijn vader.
Is de periode dat ie niet bij is, weer volop actief.
Tobt ie dagelijks met pijn in zijn been, en is hij niet wie hij geweest is.
En ondanks mijn zus nooit thuis is, en ik geen moeder figuur in mijn leven hebt, lijkt de zorg compleet op mij te slaan.

Gisteren op gesprek geweest bij mijn nieuwe stageplek, en ben ik aangenomen.
Super tof. Dit ligt 2 minuten van het strand af, en paps kon hier zo erg van genieten...

Daarin tegen, word het tijd dat hij een vriend zoekt.
Ben ik in vanaf 1 mei tot 1 september weg van huis, en zou hij dus alleen thuis zitten..
Voel ik mij stiekem schuldig, maar moet het hoe dan ook toch.

Het lijkt alsof ik hier fulltime alleen voor sta, alles.
En dat lijkt allemaal zo moeilijk momenteel..