*snik-deel2*

Er komen spontaan allerlei dingen boven. Dingen die ik tegen mensen had willen zeggen, maar die er nooit uitgekomen zijn. Ik weet het niet, het lijk vaak alsof ik dingen pas kan zeggen nadat ik ze zelf heb 'verwerkt'. En dan kunnen mensen me er niet meer mee helpen, of nou ja misschien.....als het een volgende keer weer gebeurd....

Het lijkt ook zo zinloos om uit te drukken wat er nu door me heen gaat, het is gewoon zo stil en donker van binnen..... ik zou wel willen schreeuwen, maar er komt 'niks' . Ik ben diep weggezonken in dat wat nu het donkerste stukje van mijn geest lijkt (nu, het kan altijd erger..). Ik ben er zelf heen gekropen,maar ik ben de weg terug vergeten. En de mensen passeren maar, ze verstaan niet wat ik zwijg...... niemand kan me redden....
ik wil niet meer