So much anger

Waarom moet ik altijd degene zijn die belachelijk gemaakt moet worden? Waarom moet ik woedend worden?
Is er geen plaats waar ik mezelf kan zijn zonder uitgelachen te worden? Zonder me te moeten inhouden?
Waarom mag ik mezelf niet zijn van jullie? Waarom ben ik zo grappig?
Ben ik te lang? Te slim? Te dom? Te onaardig? Te depri? Te serieus?
Domme mensen vragen waarom ik graag alleen ben. Wat denk je?
Domme mensen vragen waarom ik graag in de bus zit. Wat denk je?
Domme mensen vragen hoe het komt dat ik zo mooi kan schrijven. Wat denk je?
Domme mensen lachen me uit en wat ik dan ook doe, ze lachen harder. Hoe komt dat, denk je?

Ik ben graag alleen omdat er niemand om me lacht. Niemand zegt: 'Stop nou eens met dansen.' Niemand zegt: 'Hou gewoon je bek!' Niemand zegt: 'Doe effe normaal!' Niemand let op mij als ik alleen ben.
Ik zit graag in de bus omdat ik dan alleen ben. Het verplaatst mijn gedachten. Geeft me gelegheid om na te denken. Tweemaal daags een pauze van drie kwartier om mijn gedachten tot rust te brengen.
Ik schrijf mooi omdat ik ontzettend veel ervaring heb. Ik kan opschrijven wat ik niet kan zeggen. Ik kan woede laten uitvloeien in woorden. Ik kan mijn stijl gebruiken. Ik kan het voor mezelf houden of weggeven. Kon dat maar met mijn gevoelens. Die kan ik alleen maar voor mezelf houden of het moet wode zijn.
Ik weet niet waarom ze lachen. Ik weet niet wat er grappig is aan mij. Ik weet niet wat ik eraan kan doen. Ik weet ook geen oplossing.
Ik kan woede laten uitbarsten. Dat vinden ze alleen maar grappig. Ik kan het inhouden, koel en sarcastisch doen. Dat vinden ze alleen maar grappig. Ik kan weglopen. Dan lachen ze me uit als ik weg ben.
Ik zou willen dat ze mijn gedachten konden lezen op momenten dat ze me uitlachen. Want op dat soort momenten denk ik: 'Fuck off, als je mij zo behandelt, ben je mijn vriendschap niet waardig.' Maar zij blijven terug komen. Dan vervloek ik mijn vermogen om te blijven vergeven. Ik wil ze niet vergeven, want ze menen het niet. Ze doen het net zo hard opnieuw en opnieuw.

Ze snappen niet dat ik ook gevoel heb. Ze snappen niet hoe erg ze mij kwetsen. Hoe erg dit mijn zelfvertrouwen doet kelderen. Als ze het wisten, zouden ze het dan nog steeds doen? Vast wel.
Het is dat domme rotkind toch maar? Een loner. Iemand die nergens bij hoort. Haar kunnen we net zo goed uitlachen. Geen kans dat we de hele groep over ons heen krijgen. We mogen haar niet, ze is anders.

Soms denk ik dat vriendschap echt maar een illusie is. Echt waar.