Solo

Ze zijn hier de bermen aan het maaien. Op zich wel fijn, want ik woon aan zo'n kronkelig plattelandsweggetje waar je achter elke bocht een tegenligger moet verwachten die je eigenlijk net niet kan passeren, en maaien betekent meer overzicht. Maar moet dat nou zo achteloos? Er gaan zonder problemen of bezwaren allerlei beschermde plantensoorten tegen de vlakte. Nou snap ik dat je niet elk bloemetje en plantje herkent, maar jongens, riet?! Lis en lisdoddes? Sleutelbloemen? Er wordt ook niet normaal gemaaid, de grond wordt op sommige plaatsen echt weggeschrapt. Zo onverantwoord! Ik zou eens foto's moeten maken, en de gemeente een brief sturen.

Overigens, hier recht tegenover is de ingang van een weiland en daar staan dan brandnetels. Nou snap ik dat brandnetels GEEN gewenste planten zijn, ik sloop ze zelf ook vaak weg uit de tuin, maar zelf brandnetels hebben nut. Brandnetels groeien op vervuilde grond, en op grond waar weinig stikstof inzit. Zij brengen stikstof in, reinigen de grond en maken in de loop van enkele jaren de grond geschikt voor andere planten. Nogmaals, ik ruk ze zelf ook weg uit de tuin, maar dat is voornamelijk omdat ze zo vreselijk uitzaaien. En dan laat ik ze nog staan tot ze in bloei komen.

Zo frustrerend!

De zwarte zwanen (dat zijn nou wel exoten) hebben jongen. Die achterlijke vogels hebben altijd kleintjes op de raarste momenten, maar goed, nu dus ook. Het zijn er maar drie deze keer, en ze zijn oh zo schattig. Drie grijze donsballen die argeloos door het weiland heen waggelen, terwijl de ouders woest sissen en blazen naar alles wat zich binnen een straal van 8 meter rondom de jongen begeeft. Het is een amusant schouwspel, en een fijne variatie op de hazen, die ik overigens ineens minder zie. Van de winter wordt het helemaal saai in het weiland, maar dan hang ik voor mijn vermaak mezenbollen in de tuin die goed te zien zijn vanuit het huis. Nu nog niet, het is nog niet koud genoeg en buiten dat moeten ze eerst maar eens de lijsterbes leegeten. (Die moest ik laatst uit de dakgoot snoeien: wat een kutstruik! Overal stekels!)

De buurvrouw was hier gisteren om te collecteren, en ik wist dat ze enorm nieuwsgierig is naar het huis. Ik heb haar daarom maar een korte rondleiding gegeven, door het deel van mijn ouders heen. 't Is wel een lief mens, ze praat alleen graag en veel, dus ik denk niet dat ik haar dingen moet vertellen die kwaad kunnen als ze ze doorverteld. Hoe dan ook, ze vond het huis wel leuk geloof ik. Het is ook wel een leuk huis. Als straks beneden de studeerkamer af is (en mijn scriptie) dan wil ik het boven in wat nu mijn studeerkamer is ook graag allemaal verven. nu is het nog lila en lichtgroen: niet echt mijn kleuren. Ik hou meer van wit en geel in huis. Overigens vind ik het een enorm compliment dat vrijwel iedereen die hier komt onze slaapkamer het mooiste vindt. Daar staan onze spullen, en wij hebben de kamer gebouwd en ingericht. Ik vind het een compliment voor onze (mijn) smaak.

Ze vertelde dat er een bouwvergunning is aangevraagd voor het slopen van de vervallen boerderij naast ons en het bouwen van vier woningen daar. Vier is echt te veel, en ik denk niet dat ze de vergunning krijgen, maar twee mooie woningen zou me wel wat lijken. Een vervallen boerderij is ook mooi hoor (er zitten bosuilen in!), maar we blijven bang dat een of andere idioot het in de fik steekt. Zij heeft de tekeningen al opgevraagd, dus straks ga ik even langs om ze te bekijken.

En ik wil zo graag meer beesten. Een hond, sowieso een hond, maar een poes zou ik ook zo leuk vinden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt de leukste kippen ter wereld, maar het blijven kippen. Ze komen naar me toe als ik ze roep, ze eten uit mijn handen, ze eten zelfs op schoot. Eentje wordt het liefste op mijn arm vervoerd, als een roofvogel, en dat is echt geen gezicht, vooral ook omdat ze er zo parmant bij kijkt. Maar ja, een kip komt geen knuffels halen, en de blijdschap om mij te zien is er wel, maar beperkt.

Ik kwam er laatst achter dat mijn oma een poes had: Loekie. We kregen foto's van mijn tante en er zat ook een foto van Loekie bij, waar mijn oma achterop had geschreven: mijn poes. Maar eigenlijk verdienen de foto's van oma een eigen verhaal, want ze schreef op elke foto iets, en die onderschriften zijn zo mooi. Ze reflecteren op mijn oma. Ik mis haar.

En hier laat ik het bij, want morgen om 17:00 moet mijn TK af zijn. For real.