SOS haatliefde

Ik ben al 3 jaar bevriend met iemand waarop ik halsoverkop verliefd op geworden ben en niet meer uit de neerwaartse spiraal geraak. En inderdaad, ik noem het neerwaarts, want ik word al 3 jaar aan het lijntje gehouden. Ik hou mezelf vooral aan het lijntje.

Het begon allemaal erg onschuldig: we zagen elkaar als veertienjarige tieners op school, hij lachte steeds heel flirterig naar me waardoor ik begon te blozen, wat hij leuk vond en daarom telkens weer bleef toen wanneer we elkaar zagen op het plein op school. Ik was in de wolken dat er zo'n leuke jongen op school was die me leuk vond en hield hem die paar maanden altijd in de gaten. Ik was mollig en lelijk, hij zag me natuurlijk niet echt staan. Laat staan dat hij me echt op die manier leuk zou vinden. Uiteindelijk gingen we allemaal over naar de volgende klas op het einde van het jaar en zijn we elkaar uit het oog verloren. Ik was hem compleet vergeten. Ik wist wel wie hij was, in welke klas hij zat en zag hem wel af en toe, maar mijn gevoelens die ik toen had betekenden niets meer en ik dacht er helemaal niet meer over na.

2 jaar later, dit maal 16 jaar,volop in de puberteit en een paar kilotjes minder belandden we in dezelfde klas voor het vak biologie. Daar was het weer, het gevoel van kriebels in de buik en interesse in die mooie jongen die steeds naar me lachte. Ik moest weer continu aan hem denken en heb dan ook geprobeerd om in contact te komen met hem. Ik voegde hem toe op facebook en we raakten aan de praat. Had ik toen maar geweten wat voor een asshole hij zou zijn. Zijn eerste woorden:
Hij: "Wat moet ik doen om in je ogen te mogen kijken?"
- "Koop me een vliegtuig of zo, met rode driehoeken."
Oke, dacht ik, het ging de goede richting uit. Misschien was hij dan toch geïnteresseerd? Hij wist in ieder geval wel wie ik was... We hebben een aantal dagen gepraat, maar daar bleef het uiteindelijk bij. Ik gaf mijn hoop op en ben met een andere jongen beginnen daten. Echter, toen die jongen erachter kwam werd hij plots woedend op me.
"Wat ben jij een leugenaar, en je vertelde me niets."
Wat moest ik daar nou plots op zeggen. Was hij dan toch geïnteresseerd? Die avond hadden we onze eerste ruzie wat het begin zou worden van een hele reeks scheldpartijtjes. Ik was opnieuw gestopt met hem te praten.
Ik heb er nog een hele tijd over na gedacht, maar uiteindelijk was ik hem opnieuw vergeten en mijn gevoelens leken ook weer te zijn weg geëbd.

Opnieuw een jaar later gingen we allemaal over naar het voorlaatste jaar. Wanneer je 17 bent krijg je lessen in grotere groepen op onze school, waardoor we uiteindelijk WEER in dezelfde klas belandden. We volgden compleet verschillende richtingen maar kregen voor elk vak samen les. Hij viel me meteen op en ik was zo blij, maar ik was niet van plan om nog enige moeite te doen en was ook niet meer geïnteresseerd in een relatie. Intussen stond hij bekend als een echte playboy, en dat hoefde ik niet. We spraken opnieuw tegen elkaar en raakten goed bevriend. Ik leerde hem op een heel andere manier kennen en hij leerde mij kennen. Het duurde niet lang voordat we weer aan de praat raakten op facebook, maar al snel begonnen zijn trucjes weer. Hij zei flirterige dingen, hij knipoogde naar me en op een schooldag, toen ik de hele dag met hem was opgetrokken hield hij mijn hand vast en omhelsde me. Het was toen dat het mijn klas voor de eerste keer opviel dat 1 van ons wel gevoelens MOEST hebben voor de ander. Het kon gewoon niet anders; welke vrienden gedragen zich nu zo tegenover elkaar? Toen begonnen de ruzies weer. Ik werd steeds boos op hem (omdat ik jaloers was maar dat weet hij natuurlijk niet) en hij werd ook steeds boos op mij. We wisselden continu tussen ruzies en verontschuldigingen, zelfs zo vaak dat we door onze klas gedoopt werden tot "liefde-haat-koppeltje". Mijn gevoelens werden intenser, maar ik haatte hem ook zo veel. Ik heb het hem ook een paar keer gezegd dat ik hem haat, en hij mij ook. Telkens als we een grote ruzie hadden gehad praatte ik een paar weken niet meer met hem. Ik wist mijn gevoelens op die momenten goed te verbergen in een donker hoekje van mijn hart, maar telkens als we het weer hadden goed gemaakt kwamen ze weer boven.

Vorig jaar heb ik het hem verteld. Min of meer. Ik vertelde hem dat ik verliefd op hem was, nadat hij weer eens een flirterige move van hem had gemaakt, die hij waarschijnlijk op elk achterlijk wijf toepast. Hij reageerde helemaal niet als verwacht. Hij voelde helemaal niets voor me, dat was duidelijk. Ik heb dan maar vertelt dat het een grapje was, en hij geloofde het (de oen). Ik was vastberaden om nooit meer mijn gevoelens bloot te geven.
Vrienden? fijn. Ik haatte hem toen zo veel, en we maakten ook nog steeds veel ruzie, maar we hadden ook onze fijne momenten, waar ik echt wat aan hem had als vriend.

Nu zijn we afgestudeerd en ik zie hem nooit meer. Gisteren hebben we voor het eerst in een halfjaar tegen elkaar gesproken. En dit waren zijn woorden:
"Ik moet je wat vragen."
- "Wat?"
"Ik had gevoelens voor je."
- "Ja dat zal best."
"Echt waar. En jij voelde ook wat voor mij."
- "Nee. Doe eens even normaal."
"Jawel, dat was je wel... De hele klas had het erover."
- "Wie?"
"Nou een paar mensen..."
- "Zeg dan wie?"
"Nee. Zeg de waarheid."
- "Er is geen waarheid."
"Je wilt niet eens toegeven, slaapwel."
- "Wat toegeven?"
En toen geen antwoord meer.

Vanochtend spraken we weer maar hij zei er niets meer over, alsof het nooit was gebeurt. Alsof hij het was vergeten, maar ik kan het niet vergeten.