Spontane ingeving

Weet je wel dat moment wanneer je zo graag met iemand wilt praten via whatsapp, maar hij whatsappt je niet? Het voelt verschrikkelijk vind ik. Je voelt je vergeten, onbelangrijk ect. Maar als hij dan met je praat voel je je de belangrijkste persoon op aarde het is het waard dat je toch tegen hem hebt gepraat. Je weet eigenlijk al dat het een lul is, want hij behandelt je eigenlijk als oud vuil. Maar hierdoor blijft hij interessant en heeft hij je zogenaamd in zijn macht omdat jij steeds aan hem denkt, maar hij niet aan jou. Of misschien denkt hij wel aan jou maar wil hij het niet laten merken om zo stoer over te komen. En het voelt rot, het voelt rot om te rekenen op iemand die zich niet aan zijn woord houdt. Meisjes vallen altijd op de badhuis toch? Waarom is dat zo? Omdat ze onbereikbaar zijn? Hoezo vinden we niet gewoon een lieve jongen leuk die lieve dingen zegt. Maar nee dat vinden we pussy, we willen een spannend iemand. Waarom hou ik niet gewoon van mn vriend die trouw aan me is en lief is? Waarom vind ik nou zo'n jongen interessant die me amper whatsappt? En waarom kijk ik elke seconde of hij me al heeft gewhatsappt en waarom word ik zo blij als hij me whatsappt. Dit heb ik niet bij mijn vriend en waarom heb ik dat nou weer niet bij hem? En waarom stel ik zoveel vragen aan mezelf..?

Ik val, heb ik gemerkt, op onbetrouwbare jongens die zich niet aan hun beloftes houden. Ik val op jongens die doen alsof ze onbereikbaar zijn en dat is een motivatie om nog meer m'n best voor hun te doen.