sta er maar niet bij stil
Ik rijd inmiddels al langer dan een jaar elke dag 50KM heen en 50KM terug naar mjin werk, en elke ochtend schiet het door me hoofd dat ik best een ongeluk zou kunnen krijgen. Het is inmiddels precies een jaar geleden toen ik daadwerkelijk een ongeluk had, maar er gelukkig alleen met een whiplash van af kwam.
Ik moet er maar niet te veel bij stil staan hoe kostbaar het leven is, anders sluit je jezelf op in een hokje om er nooit meer uit te komen voor het geval dat er iets gebeurt. (terwijl ik dit schrijf scheuren er ambulances langs mijnkantoor). Toch word je er te vaak mee geconfronteerd.
Mjin sportiefste collega heeft terwijl ik op vakantie was een 'stroke' gehad (hersenbloeding) en kan 1 kant van zijn lichaam nu niet bewegen. (waarom lijkt het altijd degene te zijn die het gezondst leven!?)
Gisterenavond stond ik een uur stil op de snelweg (ook een gekke ervaring 's avonds laat- iedereen had de motor en lichten uitgezet, dus we stonden daar met honderden autos in het donker koud te wezen) vanwege een ongeluk waarin 4 autos betrokken waren- minstens 2 ervan zouden waarschijnlijk geen schuld hebben, maar in een situatie terecht zijn gekomen waar ze zelf gewoon echt geen controle hebben. Eng idee, hoe iets waar je zelf geen controle over hebt zomaar je hele leven op de kop kan zetten. - het ongeluk was nog geen KM verderop gebeurt- daar had ik kunnen rijden- NIET AAN DENKEN!
Gisteren ochtend wilde ik een auto inhalen, dus ik naar rechts (voor jullie links) en ik hoorde me toch een getoeter- eeen zwarte auto reed op nog geen meter afstand achter me- ik had hem echt niet gezien- maar wel gekeken! ....oeps!
Ik denk maar bij mezelf; 'Whatever will be will be' - ik geloof gelukkig wel in fait/ 'meant to be'- dus als ik in een ongeluk terecht kom zal er wel een reden voor zijn, en zo niet, dan is dat ook 'meant to be'. Tot die tijd blijf ik 100km per dag rijden, en probeer ik me niet druk te maken over hoe plots het leven kan verranderen- want daar hebbenw e toch geen controle over.
Ik moet er maar niet te veel bij stil staan hoe kostbaar het leven is, anders sluit je jezelf op in een hokje om er nooit meer uit te komen voor het geval dat er iets gebeurt. (terwijl ik dit schrijf scheuren er ambulances langs mijnkantoor). Toch word je er te vaak mee geconfronteerd.
Mjin sportiefste collega heeft terwijl ik op vakantie was een 'stroke' gehad (hersenbloeding) en kan 1 kant van zijn lichaam nu niet bewegen. (waarom lijkt het altijd degene te zijn die het gezondst leven!?)
Gisterenavond stond ik een uur stil op de snelweg (ook een gekke ervaring 's avonds laat- iedereen had de motor en lichten uitgezet, dus we stonden daar met honderden autos in het donker koud te wezen) vanwege een ongeluk waarin 4 autos betrokken waren- minstens 2 ervan zouden waarschijnlijk geen schuld hebben, maar in een situatie terecht zijn gekomen waar ze zelf gewoon echt geen controle hebben. Eng idee, hoe iets waar je zelf geen controle over hebt zomaar je hele leven op de kop kan zetten. - het ongeluk was nog geen KM verderop gebeurt- daar had ik kunnen rijden- NIET AAN DENKEN!
Gisteren ochtend wilde ik een auto inhalen, dus ik naar rechts (voor jullie links) en ik hoorde me toch een getoeter- eeen zwarte auto reed op nog geen meter afstand achter me- ik had hem echt niet gezien- maar wel gekeken! ....oeps!
Ik denk maar bij mezelf; 'Whatever will be will be' - ik geloof gelukkig wel in fait/ 'meant to be'- dus als ik in een ongeluk terecht kom zal er wel een reden voor zijn, en zo niet, dan is dat ook 'meant to be'. Tot die tijd blijf ik 100km per dag rijden, en probeer ik me niet druk te maken over hoe plots het leven kan verranderen- want daar hebbenw e toch geen controle over.
09 feb 2010 - bewerkt op 09 feb 2010
- meld ongepast verhaal
-
*.Angel.*
dinsdag 09 februari 2010 16:08
Dit soort dingen zijn inderdaad heel bizar om over na te denken en het wordt behoorlijk eng als het zo dicht bij je gebeurt.
Bevalt je werk eigenlijk nog wel, ondanks de grote afstand die je elke dag moet afleggen? -
Dutch Bird
dinsdag 09 februari 2010 17:18
Ja, mijn werk bevalt me erg goed, dat is de voornaamste reden waarom ik die afstand blijf rijden! Ik heb nog steeds geen spijt dat ik destijds heb besloten mijn oude 'beter betaalde' en 'dichter bij huis' baan op heb gegeven voor deze baan, en dat zegt toch wel wat....
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 22 jul 2009 Volwassen worden ( 2 )
- O 18 jul 2009 spannend! ( 3 )
- O 24 apr 2009 ziekig weekje voor ons ( 5 )
- O 23 apr 2009 puzzels
- O 12 apr 2009 uit de luiers ( 1 )
- O 27 mrt 2009 Mijn autootje ( 1 )
- O 27 mrt 2009 weeeeer iets kapot
- O 22 mrt 2009 Bitter Sweet Mothersday ( 1 )
- O 21 mrt 2009 en dit maakt het bijna grappig.... ( 2 )
- O 21 mrt 2009 word er een beetje gek van! ( 3 )
- O 20 mrt 2009 Ode aan mijn broertje Elja ( 6 )
- O 14 mrt 2009 auto
- O 22 feb 2009 potje en stoplicht
- O 20 feb 2009 Fysio ( 1 )
- O 15 feb 2009 Ilse update ( 1 )