Stem kwijt..

Niet figuurlijk maar echt letterlijk... P. roept vanmorgen onder aan de trap dat hij opweg naar kantoor gaat, ik wil wat terug roepen en er komt niks anders dan gekraak uit . P. schiet in de lach en gaat ervandoor.
Ik kan me niet herinneren ooit mijn stem kwijt te zijn geweest tijdens een verkoudheid. Maar nu moet ik er toch echt aan geloven.
Misschien komt het doordat ik nu ontzettend ongesteld ben geworden, veel stress heb gehad en dat samen met een gewone verkoudheid?
Hond kijkt geeneens raar op als ik hem goedemorgen wens, gelukkig heb ik dat beest gebarentaal geleerd en reageert hij ook op het knippen van mijn vingers anders had hij toch echt aan de riem gemoeten en loslopen doen we eigenlijk altijd.
Ik realiseer me nu pas hoeveel ik tegen Hond klets als ik alleen thuis ben.

Gisteravond begon P. zelf over het verkeerd gegane gesprek. Hij had mijn dagboek verhaal gelezen en begrepen hoe het over was gekomen op mij.
Terwijl ik een shirt patroon uit stof aan het knippen ben legt hij uit dat hij het helemaal niet zo bedoeld had. Dat hij alles wat ik/wij doorgemaakt hebben niet onder de mat wilde schuiven en zeker niet teniet wilde doen waar ik doorheen gegaan ben. Dat hij met het vinden van zichzelf absoluut niet terug wil naar hoe het was vlak voor Zweden, toen was er geen wij maar ik en hem, maar dat hij zichzelf wil terugvinden samen met mij in deze relatie.
Ik vind het fijn dat hij uit zichzelf hierover begint en het recht wil zetten. Ik vind het fijn dat hij tijd wil nemen om het hierover te hebben. Ergens in dit gesprek voel ik mezelf trots worden op hem, kijk hem nou een gesprek met mij aangaan over iets moeilijks! Geen uitstel, geen kop in het zand maar recht door zee het probleem aanpakken. Dat doet me zo denken aan de oude P., degene die mijn hart gestolen heeft. Trots ben ik op hem.

We hebben het ook nog even over seks. Ik vertel aan hem dat ik me zo onzeker voel op dit gebied en dat het na maandag echt even fout is gevallen. Dat ik bang ben dat hij iemand tegen komt waarbij alles makkelijk loopt en die hem de sterren van de hemel kan laten zien. Ik ben van een onzeker persoon uitgegroeid tot iemand die langzaam maar zeker haar eigen weg vindt, misschien ben ik daardoor iets van mijn aantrekkingskracht verloren?
P. verzekerd me dat het absoluut niet zo is. Hij houdt van mij en van mijn lichaam en van onze seks.
Ik breek op dit punt het gesprek hierover af, het heeft geen zin om deze 'discussie' nu verder te voeren aangezien we dat beter bij S. kunnen doen omdat we anders in rondjes blijven draaien.

Ik vertel nog dat ik ongesteld ben geworden en dan rollen de tranen over mijn wangen. Het is voor mij best een teleurstelling, na 12 dagen te laat te zijn. Hij slaat zijn armen me heen en houdt me vast. Zacht verteld hij dat hij het toch ook wel erg vindt en dat hij zeker meer involved wil zijn in deze dingen. Zo blijven we een tijdje staan terwijl ik mijn teleurstelling en pijn uithuil.

Ik denk dat ik ook gewoon te snel wil met alles. Hup we hebben ontdekt wat er aan de hand is met ons dus oplossen die handel. Jij weet wat er nu is.. oplossen dan. En dan ondertussen nog even proberen een baby te maken terwijl seks gewoon stroef loopt. Nu ik het zo typ klinkt het super belachelijk.
Ik ben nooit goed geweest met geduld hebben.
Ik denk dat het in dit geval heeft te maken met het feit dat ik gewoon mezelf weer fijn wil voelen bij P. Niet bij elke hobbel in de twijfel schieten. Lol maken en genieten van elkaar en het leven, dat wil ik graag.

Het liefst wil ik gewoon graag dicht bij hem zijn.

xx
Mari