Hij vindt mij een ijskonijn.
Haha.
Hij vind het raar dat ik- in tegenstelling tot wat ik voor hem voel- hem kan weerstaan.
Grappig dat we eigenlijk zo hetzelfde zijn, maar dat we toch op één punt zo verschillend zijn. Ik kan mezelf beheersen, hij niet.
Eerst zei hij dat hij dat makkelijk vond, omdat hij dan gewoon kon doen wat hij wilde; ik zou hem toch wel stoppen als hij te ver ging.
Toen zei hij dat hij het knap vond dat ik "nee" kon blijven zeggen. Tuurlijk hij is een man, als het aan hem had gelegen had zijn bed overuren gedraaid (dat heeft hij zelf gezegd, zij het niet in die bewoording).
En nu, zegt hij dat hij het raar vindt dat ik me zo kan beheersen...... begint zijn verdediging dan toch scheurtjes te vertonen.........???
Niet dat het wat uit maakt. Het zou toch niets tussen ons worden, jammer maar waar.
Dit is wel heel goed voor mijn groei. Nou maar hopen dat mijn ouders niet hopen dat het wat zal worden tussen ons én dat ik dit gevoel blijf houden.
Hij moet zich heeeeel erg goed realiseren dat niet ik de persoon ben die over de scheef gaat. Dat is
hij.
Hij heeft een vriendin, ik ben singel. Wat ik doe zijn mijn zaken.
Laat hij lekker net als alle anderen de zenuwen krijgen. Ik heb gister ook tegen hem gezegd dat ik hem wel hoor zodra hij weet wat hij wil.
Sukkel.