Stil Protest

Een woord is gauw geschreven.
Veroordelen gaat o zo snel.
Maar als de draad niet meer geweven wordt.
Voelt het als spreken achter mijn rug om.

Vaak zie ik het aan de mensen om me heen.
Ze staren me aan,
en willen ze me van alles verwensen.
Maar wat heb ik hen dan misdaan?

Met mijn trots zet ik dan door.
En ben ik met mijn omstanders begaan.
Omdat ik weet dat ik een stapje hoger voor ze sta.
Ik heb hen immers niets misdaan.

Maar het doet me uiteindelijk geen goed.
Als niemand iets uit mijn schrijven herkent.
En al ontneemt me het haast de moed.
Ga ik toch door, omdat ik veel om je geef.