Seconden, minuten, uren, dagen en maanden zijn verstreken, tijd en ruimte lijken mij te zijn vergeten.... als een toeschouwer zie ik alles aan me voorbijgaan.
Het is de roes na de waanzin de consequenties van de genomen acties, het besef en tot slot het verlies.
De razende en verwoestende storm is voorbij, kijk de scherven tussen de kieren van de deur zijn daar getuigen van ook al waren we dit niet van plan er is geen ontkomen aan. De woede liefde en passie misschien zijn we daar wel aan onderuitgegaan.
Rest enkel en slechts het spijt en verdriet en deze achtergebleven woorden op een verlaten rampgebied.