Stoppen met alles!

Vandaag had ik weer ruzie met mijn ouders, altijd hetzelfde gezeik.
Ik moet zondag tot donderdag weg, maar ik denk dat ik daarna tot me vakantie naar me opa ga.
Ik heb het helemaal gehad hier.
Ik wil wel bij m'n vriendinnen slapen, maar dat vind ik zo raar om te vragen.
Maar één ding weet ik zeker, ik wil niet meer hier blijven.
Ik word gek, gek van jou, gek van mij, gek van iedereen.
Waarom kan het leven niet gewoon zijn, iedereen gelukkig zijn.
Nee hoor, mijn leven word helemaal verpest.
Teveel elende, niks meer wat ik begrijp.
Alles, echt alles, word stom, word raar.
Was je nou maar hier, kon ik nu maar alles tegen je vertellen, uithuilen op jou schouder.
Op iemand z'n schouder, waarom ben ik hier zo alleen.
Dat wil ik helemaal niet, ik wil helemaal niet dood.
Ik wil dat alles weer normaal word, zoals een maand, twee maanden geleden.
Ik wil niet meer al die stemmen in m'n hoofd, ik wil niet meer die man voor me zien.
Ik wil niet meer dromen, geen nachtmerrie's meer.
Ik wil niet meer steeds horen van iedereen dat ik aandacht wil.
Ik wil stoppen met snijden.
Ik wil niet meer, alles, dit leven.
Ik wil niet meer huilen ik wil geen verdriet.
Wat wil ik wel?
Ik wil jou, hier, ik wil uithuilen, alles vergeten, verdergaan met leven en weer kunnen lachen.
Weer kunnen lachen, lachen kan ik nu ook wel, maar een neppe lach.
Ik kan niet meer genieten, dat is het probleem.
Ik wil.
Nee, doe het niet.
Ik kan mezelf niet meer beheersen, ik weet niet meer wat ik doe.
Ik ben getekend, getekend op me pols.
Getekend voor me hele leven, iedereen die kan zien dat ik hier niet meer wil zijn.
Waar denk je dat in hemelsnaam armbanden voor zijn.
Ik denk erover na.
Wat zal ik doen, zal ik zo blijven leven, zo blijven lijden.
Ik denk niet dat ik dat lang vol zal houden.
Zal ik weglopen van hier, en mijn ouders & vrienden helemaal niet meer zien.
Nee, dan kan ik me net zo goed nu van kant maken.
Zal ik bij een vriendin gaan wonen.
Dat kan voor even, maar mijn ouders vinden me toch wel vroeg of laat.
Zal ik toch maar doorsnijden, naar al die mensen luisteren.
Het is zo makkelijk, maar toch wel moeilijk.
Het is de moeilijkste tijd van mijn leven.
Al die beslissingen zijn zo moeilijk.
God.
Help me ik hou dit niet lang meer vol.

Sorry voor dit nogal lange verhaal.

11 aug 2006 - bewerkt op 13 sep 2006 - meld ongepast verhaal

dnies, vrouw, 32 jaar

psychotrut zaterdag 12 augustus 2006 00:01
Hm herkenbare situatie, elk woord geschreven had van mij kunnen zijn maar ik weet ook al lijkt het leven een Hel, de dood is echt geen oplossing,
Het helpt ook niet om weg te lopen voor je problemen, Het enige wat helpt is om de keiharde confrontatie met jezelf aan gaan. En dat is eigelijk wel het moeilijkste dat er is. Ik weet niet of je therapie hebt of iemand waarmee je kan praten? Dat is misschien toch wel verstandig,
In ieder geval heel veel sterkte, en meis snijden werkt op korte termijn het bezorgd je later hoe langer je het doet alleen maar Last, dat is iets wat ik nu wel weet,
sammygirly zaterdag 12 augustus 2006 09:01
ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen...
het enige wat ik kan zeggen is dat je niet de enige bent
je staat er niet alleen voor
je komt er wel uit, weet ik zeker !
Broken zaterdag 12 augustus 2006 19:32
ben je echt sirieus pas 12?!=$

O 06 aug 2006 .Zoklein&ZoveelVerdriet.
O 06 aug 2006 .Waarom zei je dan niet eerder.. ( 1 )
O 06 aug 2006 .Hetgaatniet. ( 2 )
O 06 aug 2006 .Ik heb je nodig. ( 1 )
O 04 aug 2006 . - ( 1 )
O 04 aug 2006 :S ( 1 )
O 04 aug 2006 Stil.Donker.Jij.
O 02 aug 2006 ZWAK. MAAR TOCH STERK.
O 02 aug 2006 .! ( 1 )
O 02 aug 2006 Zo moeilijk ( 5 )
O 02 aug 2006 Alles gaat fout. ( 1 )
O 31 jul 2006 Iedereen zegt het..
O 31 jul 2006 Zeg het me!
O 31 jul 2006 Pas op jezelf. En leef verder.
O 31 jul 2006 Het gaat niet

vorige volgende