suicide thoughts
Doodgaan is het lastigste wat je kan willen.
Zelfs als je denkt dat je al je vrienden kwijt bent.
Zelfs als je denkt dat je ouders je haten.
Zelfs als je je hele leven met borderline moet dealen.
Zelfs als je vijf keer op een dag gebeld word dat je een hoer bent.
Zelfs als je geen hoop meer hebt.
Zelfs als je denkt dat je nooit meer plezier zal hebben.
Zelfs als je denkt dat je niks goed kan doen.
Zelfs als je jezelf haat.
Er is altijd nog een heel erg kleine gedachte.
Misschien heb ik de juiste vrienden nog niet ontmoet.
Misschien zouden me ouders me een heel klein beetje missen.
Misschien krijg ik een goede behandeling.
Misschien moet ik me niks aantrekken van anderen.
Misschien komt het ooit nog goed.
Misschien kan ik ooit weer lachen.
Misschien leer ik het nog wel om iets goed te kunnen doen.
Misschien kan ik ooit van mezelf houden.
Dat is wat me in leven houd.
Alleen soms vergeet ik die gedachten. En lijkt het leven zo vreselijk. Kan ik de hoop niet meer vinden. En laat iedereen me alleen. Soms stel ik zelfs mezelf zo erg teleur dat ik denk: Ik weet het, ik haat mezelf ook.
Dat zijn de momenten dat
Ik liever voor een trein spring.
Een luchtdichte zak over mijn hoofd trek.
Mijn polsen doorsnijd.
Mezelf ophang.
Een overdosis neem.
Of van een hoog gebouw afspring.
Gelukkig kan ik mezelf er nu nog toe krijgen om aan de helpende gedachtes te denken of hulp te vragen. De enige vraag voor mij is nu: Hoe lang houd ik dit nog vol?
xx
Zelfs als je denkt dat je al je vrienden kwijt bent.
Zelfs als je denkt dat je ouders je haten.
Zelfs als je je hele leven met borderline moet dealen.
Zelfs als je vijf keer op een dag gebeld word dat je een hoer bent.
Zelfs als je geen hoop meer hebt.
Zelfs als je denkt dat je nooit meer plezier zal hebben.
Zelfs als je denkt dat je niks goed kan doen.
Zelfs als je jezelf haat.
Er is altijd nog een heel erg kleine gedachte.
Misschien heb ik de juiste vrienden nog niet ontmoet.
Misschien zouden me ouders me een heel klein beetje missen.
Misschien krijg ik een goede behandeling.
Misschien moet ik me niks aantrekken van anderen.
Misschien komt het ooit nog goed.
Misschien kan ik ooit weer lachen.
Misschien leer ik het nog wel om iets goed te kunnen doen.
Misschien kan ik ooit van mezelf houden.
Dat is wat me in leven houd.
Alleen soms vergeet ik die gedachten. En lijkt het leven zo vreselijk. Kan ik de hoop niet meer vinden. En laat iedereen me alleen. Soms stel ik zelfs mezelf zo erg teleur dat ik denk: Ik weet het, ik haat mezelf ook.
Dat zijn de momenten dat
Ik liever voor een trein spring.
Een luchtdichte zak over mijn hoofd trek.
Mijn polsen doorsnijd.
Mezelf ophang.
Een overdosis neem.
Of van een hoog gebouw afspring.
Gelukkig kan ik mezelf er nu nog toe krijgen om aan de helpende gedachtes te denken of hulp te vragen. De enige vraag voor mij is nu: Hoe lang houd ik dit nog vol?
xx
09 okt 2014
- meld ongepast verhaal
-
Legendary (opgeheven op 11-6-2015)
donderdag 09 oktober 2014 23:15
Maar misschien zal je wel helemaal opbloeien
Als iemand je bij de hand neemt
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 01 nov 2013 delete
- O 29 okt 2013 Niet ongesteld. ( 2 )
- O 28 okt 2013 Bi? Oke bi dus. ( 5 )
- O 27 okt 2013 Kut, gewoon kut. ( 1 )
- O 25 okt 2013 Date ( 1 )
- O 21 okt 2013 Avond gedachten <3 ( 2 )
- O 20 okt 2013 We zijn er weer :) ( 2 )
- O 14 okt 2013 In het kort.
- O 07 okt 2013 Laat me mezelf zijn!! ( 3 )
- O 07 okt 2013 And again... And again... And again... ( 5 )
- O 06 okt 2013 Toetsen ( 1 )
- O 05 okt 2013 Ruzie... alweer... ( 2 )
- O 04 okt 2013 Misschien Domme Keuze....:$ ( 1 )
- O 03 okt 2013 This Is Me *Pic*** ( 13 )
- O 03 okt 2013 Wat denken jullie van mij? ( 2 )