t blijft een dagboek

Aangezien dit toch een dagboek is, ga ik maar eens ouderwets mijn dag beschrijven

Ik kwam gisteravond pas heel laat thuis van de Notenkraker, dus ging laat slapen. Helaas moest ik ook weer vroeg op, dus was weer heerlijk moe. Mijn keelpijn was nog 10x erger dan gister, dus ik begon de dag met een liter thee en een eetlepen honing. Tevergeefs. Langzaam begon ik ook schoor te worden. Gelukkig is het een dansvoorstelling, en heb je je stem weinig nodig.
Er kwamen heel wat mensen kijken bij deze voorstelling, dus ik was best zenuwachtig! Het make-up ging goed. Behalve die rotwimpers!!! KRENGEN zijn het. Rotnepwimpers. Ze plakken overal aan, behalve aan waar ze moeten plakken. We kregen een les die ik verpest heb omdat ik zo moe was. Nog wat correcties, en toen stroomde de zaal alweer vol. Snel omkleden, en SHOWTIME!!!
In mijn boek heb ik allemaal mensen van de Notenkraker laten schrijven. Ook de Amerikanen, chinezen, japanners, Spaanse, enz. Dat boek is heilig. Weet je wat Joseph schreef? (die amerikaan)
Stay beautifull.... toi toi toi and enjoy your performances X *handtekening
HOEE GAAAFF
Voor de rest ruzie met m'n vader. Hij begon over schoolwerk. Huiswerk. Of ik het allemaal wel red en of ik bijloop. Ik zei: 'pap, ik zit middenin de voorstellingen, dit is wel het laatste waar ik nu aan denk! Wil je dat alsjeblieft na de voorstellingen weer vragen?' En hij bleef maar doorgaan erover. Ik hondchagerijnig ervan worden. Hij bleef maar doorgaan. Ik werd er heel verdrietig van. School gaat gewoon klote. Kan ik niet veel aan doen. Maar hij moet mij daar niet mee confronteren midden in mijn periode vol geluk. Het gaat zooo fucking slecht de laatste tijd met alles. En nu sinds een week gaat het wel weer. En alleen door die opmerking komt alles weer naar boven en ben ik gebroken. Boos, verdrietig, wanhopig, gestrest, en ik voel me machteloos. Je zou bijna zeggen dat door het woordje 'huiswerk' ik er weer een einde aan wil maken...