't verraad van de liefde
Het is alsof je in een kampvuur staart, de vlammen voor je ogen dansen en je dan ineens beseft dat het vuur in jezelf is gedoofd. Vaag herken je de dans van het vuur en de hitte verteld je iets over een vergane herinnering maar het is niet meer tastbaar, het heeft je ziel verlaten.
Ooit was ik 'verliefd' en geloofde ik ook dat de liefde alles kon overwinnen. Het brandde in mij, het liet me leven, het gaf me geloof, ik kon de wereld wel aan. Het was een groot deel van me, had het invloed op zoveel beslissingen die ik nam in het leven, mijn emotionele toestand was harmonieus vervlochten met mijn rationeel denken, ik zag alles in het juiste perspectief.
Oh ja, de liefde, de liefde, de eeuwige warme liefde! Het liet me vallen als een baksteen, die verdomde liefde. Erger nog, naast het feit dat het me liet vallen, verried het me ook nog eens. En het verraad van de liefde is als een trage pijnlijke dood waar nooit een einde aan zou komen. Dus ja, het is eerder een fase van eeuwige pijniging. Een fase waar in ik nu zit. Het voelt alsof mijn hele leven draait om een deceptie, dat ik nu pas alles in perspectief zie en dat ik altijd in een prachtige leugen heb geleefd. Een leugen waar van ik met volle teugen heb genoten maar die mijn teloorgang des te dieper, zwaarder en zwarter heeft gemaakt.
En nu probeer ik mijn weg terug te vinden. En die weg is misschien wel belangrijker dan het doel waar ik naar streef, want dat proces zal me weer moeten vormen in een mens. En dan zal ik het misschien weer begrijpen.
Dan zal ik de liefde misschien weer eens begrijpen.
Xxx
Ooit was ik 'verliefd' en geloofde ik ook dat de liefde alles kon overwinnen. Het brandde in mij, het liet me leven, het gaf me geloof, ik kon de wereld wel aan. Het was een groot deel van me, had het invloed op zoveel beslissingen die ik nam in het leven, mijn emotionele toestand was harmonieus vervlochten met mijn rationeel denken, ik zag alles in het juiste perspectief.
Oh ja, de liefde, de liefde, de eeuwige warme liefde! Het liet me vallen als een baksteen, die verdomde liefde. Erger nog, naast het feit dat het me liet vallen, verried het me ook nog eens. En het verraad van de liefde is als een trage pijnlijke dood waar nooit een einde aan zou komen. Dus ja, het is eerder een fase van eeuwige pijniging. Een fase waar in ik nu zit. Het voelt alsof mijn hele leven draait om een deceptie, dat ik nu pas alles in perspectief zie en dat ik altijd in een prachtige leugen heb geleefd. Een leugen waar van ik met volle teugen heb genoten maar die mijn teloorgang des te dieper, zwaarder en zwarter heeft gemaakt.
En nu probeer ik mijn weg terug te vinden. En die weg is misschien wel belangrijker dan het doel waar ik naar streef, want dat proces zal me weer moeten vormen in een mens. En dan zal ik het misschien weer begrijpen.
Dan zal ik de liefde misschien weer eens begrijpen.
Xxx
12 okt 2008 - bewerkt op 12 okt 2008
- meld ongepast verhaal
-
Dead-poet
zondag 12 oktober 2008 22:04
-
<300706
zondag 12 oktober 2008 22:55
Prachtig neergezet
-
Soulmate
zondag 12 oktober 2008 23:11
Thnx
xxx
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 13 nov 2008 Maar.. ( 1 )
- O 13 nov 2008 Leugens ( 1 )
- O 13 nov 2008 Samen
- O 12 nov 2008 Littekens ( 1 )
- O 12 nov 2008 Berekenen
- O 10 nov 2008 Laat me toch zijn
- O 31 okt 2008 Herkenning ( 2 )
- O 31 okt 2008 Woordeloos
- O 31 okt 2008 Ontbonden
- O 31 okt 2008 Ballade
- O 31 okt 2008 Een beetje
- O 23 okt 2008 Overwinnen
- O 16 okt 2008 Schitteren
- O 16 okt 2008 Kinderlijk volwassen
- O 15 okt 2008 Toerekeningsvatbare Waanzin