(te) Lange dag.

Zaterdag was het weer eens tijd voor wat vrijwilligerswerk.
Voor de verandering eens een keertje niet op een onmogelijk tijdstip de deur uit, maar "gewoon" als het licht is.
Al moet er dan voor de volledigheid bij gezegd worden dat er mede-vrijwilligers zijn die helemaal op een absurd (vroeg) tijdstip de deur uit gaan en nog eens een keer absurd laat thuiskomen.
Hoe dan ook, we hebben de mensen, deze keer een onlangs getrouwd stel en al hun vrienden kennissen en collega's, een leuke dag bezorgd, getuige hun reacties.
Normaal gesproken was dit geen verhaal waard en was een dag als deze een "gewone" dag, voor zover ik daar van kan spreken.
Ondanks het gegeven dat ik mijn bed erg kort had gezien de voorgaande nacht, vond ik het leuk om nog even een "ommetje" te maken.

Eenmaal onderweg bleek dat een toiletbezoek nog wel eens nodig kon zijn.
Of het de voorzienigheid was, zou ik zo niet durven zeggen, maar waar ik normaal gesproken een toiletbezoek liever uitstel tot ik thuis ben, besloot ik er toch eentje in te lassen.
Dat dat later een geode keus was, lees je verder in dit verhaal...

Ik denk dat vooral vrouwen het wel herkennen: toiletten in openbare gelegenheden schijnen voor sommigen kennelijk aanleiding te zijn om de mores te "vergeten".
Hoe het met gescheiden toiletten is bij de vrouwenafdeling, weet ik niet, maar bij gemengde toiletten zoals in de trein kan het een aardig slagveld zijn.
Gisteren zag ik er op de heenweg in elk geval al eentje in de trein waar zelfs iemand het nodig had gevonden om een stift/spuitbus te gebruiken om zijn (of haar?) uitingen achter te laten.
In dit geval was ik in een bekend hamburgerrestaurant om daar dan maar toe te geven aan de roep van de natuur.
Blijkbaar was er iemand vóór me geweest die zeer veel moeite moet hebben gehad met richten.
Misschien lag daar een lichamelijke beperking aan ten grondslag, maar het zou me niets verbazen als er een ronduit asociaal iemand zich had misdragen.
Als er na die persoon iemand was geweest met echt hoge nood zou het helemaal een verzoeking zijn geweest om niet in de vuiligheid (nattigheid) terecht te komen.
(Nog erger: je zou de pech maar hebben te laat tot de ontdekking te komen dat er geen papier meer is, ik heb in elk geval de routine ontwikkeld eerst dat te controleren en dan pas te gaan zitten)

Goed, genoeg daarover.

Het werd tijd om de reis naar huis maar eens te gaan maken.
En daar gebeurde iets waar je normaal gesproken geen rekening mee houdt.
Iemand vond het nodig om een trein proberen terug te koppen.
Het gevolg was dat de treinen stilgelegd werden en die mogen pas weer rijden als er een heel ritueel afgewerkt is.
En dat duurt lang.
Erg lang.
Als dat dan ook nog eens laat in de avond gebeurt, kom je dus niet meer thuis als je wat verder weg moet.
Er was in elk geval NS-personeel aanwezig om de mensen op te vangen/informeren en die zijn in de daaropvolgende uren flink aan het bellen geweest, maar de mensen die de zaken moeten coördineren (bijsturing heet dat) hadden blijkbaar een andere kijk op de zaken.
Want waar doorgaans bij ongeplande verstoringen bussen worden besteld ging het nu ergens mis.
(Er zijn trouwens altijd reizigers die denken dat die bestelde bussen ook binnen de kortste keren tevoorschijn getoverd kunnen worden. Blijf dromen)
Om de zaken nog wat moeilijker te maken, bleek er ergens een festival gaande te zijn, zodat het nòg moelijker was om aan de benodigde bussen te komen.
Mensen die dicht bij hun woonplaats waren hadden in de tussentijd al met het thuisfront gebeld voor vervoer en de groep mensen die verder moesten reizen werden uiteindelijk maar met taxi's vervoerd, op rekening van de NS.
Dat is best "gemeen", want in dit geval konden die niets doen aan het gebeuren.
Voordat iedereen eindelijk eens onder de pannen was, waren we al ruim 3 tot 4 uur verder.
Niet lang daarna kwam het bericht dat de treinen die gestrand waren weer mochten vertrekken.
En zo kon ik, samen met nog iemand die ook nog niet door een taxi opgehaald was en een hele groep personeel die ook nog naar huis moesten, alsnog de reis vervolgen.
Eerste klas, dat dan weer wel.

En zo kwam ik uiteindelijk ergens in de vroege zondagmorgen eens thuis, stukken later dan ik ooit had kunnen bedenken.
Gelukkig geen afspraken zodat het een uitslaapdag is geworden.
Blij dat er niemand iets te klussen had of dat er iemand vuurwerk afstak, zoals iemand anders nog meemaakte vandaag (nou ja, het is nu maandag, dus gisteren, zondag dus)

Alles bij elkaar was dit dus iets van 23 uur van opstaan tot slapen.
En dat zonder stimulerende middelen.