Tegenstrijdigheid

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen om uit te leggen over hoe ik me nu voel. Ik voel me een aandachtvrager, ik voel me alleen, ik voel me gehaat, ik voel me geliefd, ik voel me druk, ik voel me egoïstisch en ga zo nog maar een tijdje door.

Twee weken voor het 'incident' om het zo maar even heel subtiel te noemen, was ik al begonnen met het schrijven van brieven. Ik had er al een voor Jess, Peter en Luc. Anderen stonden nog op kladjes, maar die drie namen stonden al op MyDi. Hopend dat ze zouden begrijpen waar ik door heen ging. Waarom ik dat dacht weet ik niet, want ik begreep het zelf als eerste niet.

Ik weet tot op de dag van vandaag niet, waarom ik me zo telkens de greppel in laat slepen. Ik ben 18 jaar lang sterk geweest, heb mijn thuissituatie overleefd en deels mijn broertjes en zusjes opgevoed. Natuurlijk waren er wel delen beschadigd aan mezelf, maar over het algemeen was ik toch sterk.

In die drie jaar dat ik weg was bij mijn ouders, heb ik meerdere dingen gedaan om die tijd over me heen te zetten en mijn jeugd in te halen. Nou laat ik je een ding vertellen, dat lukt niet. Ik begon confrontaties al helemaal uit de weg te lopen en alleen nog maar lol te maken, waardoor ik in de problemen kwam. En ik durfde er niet eens over te beginnen wat ik zelf had veroorzaakt, omdat ik me schaamde. Omdat ik dan met mijn neus op de feiten werd gedrukt dat ik op mijn moeder leek.

Zelfs mijn beste vriendin vertelde ik daar niet over. Hooguit vertelde ik over de problemen die ik ervaarde met mijn moeder, want tja, dat veroorzaakte mijn moeder. Dus dan hoefde ik me ook niet te schamen. Ik heb gewoon teveel verzwegen.

Alle problemen leiden tot nare gevoelens en daardoor werden de bestaande nare gevoelens alleen maar meer gevoed. Iedereen wist dondersgoed hoe mijn zelfbeeld vrij waardeloos was en dat ik voornamelijk veel aandacht opeiste om goedkeuring te krijgen.

Nog steeds snap ik zelf niet hoe ik er uiteindelijk toe ben gekomen om het de eerste keer te doen aangezien ik altijd liefdevol werd opgevangen door mijn tweede familie. Eigenlijk snap ik het ergens wel, want ik klampte me nog steeds wanhopig aan het ideaalbeeld van mijn moeder vast, waardoor ik in de illusie van veiligheid geloofde als ik bij mijn eigen moeder was. Hoe slecht je ouders je ook behandelen. Ergens is het nog steeds mijn moeder en ik hoop nog steeds dat ze ergens diep van binnen van me houdt, al weet ik dat het niet zo is.

Mijn dag en nachtritme draaide om. Ik had geen dagbesteding meer en ik was meer snachts wakker dan overdag. Tja en 's nachts bel ik geen mensen meer. Ondanks dat meerdere mensen hebben gezegd dat ik ze desnoods midden in de nacht mocht bellen. Dat doe je gewoon niet. Want hoe erg je nood ook is, de reden lijkt infantiel op het moment dat je je telefoon oppakt. Tja, ze liggen toch te slapen. Ze hebben ook hun rust nodig.

Ik begon daarom maar een vriendenkring online opbouwen. Nachtchatters. Ik had eigenlijk een behoorlijk vast groepje daarin. Een vriendin van me uit Rotterdam. Een jongen uit Amsterdam en ook Hetty zat daarbij. 's Nachts msnen gaat gewoon makkelijkder dan 's nachts bellen. Dan voel je je ook niet bezwaard omdat je weet dat die mensen toch al online zijn.

Uiteindelijk kwam Hetty dan een keer langs en gingen we aan de Canei. Ik geloof dat in twee maanden tijd dat dat 6 a 7 keer is voorgekomen. We gingen dan een aantal flessen leegdrinken en filosoferen over ons leven. Onderwerpen als dat we het uiteindelijk onszelf moeilijk maakte omdat we onbewust ons leven niet spannend genoeg vinden of zelfs gewoon platvoerse onderwerpen zoals porno. Het was niet dat ik die avondjes meer waardeerde dan mijn andere vrienden. Het was gewoon dat het op dat moment uitkwam. Ik was overdag amper wakker en als ik wakker was, was dat omdat ik moest werken.

Uiteindelijk bereikte ik gewoon mijn ultieme dieptepunt. En ondanks wat iedereen dacht, dat het alleen maar kwam omdat ik teveel gedronken had. Nee, het kwam omdat ik mezelf had afgesloten. Ik durfde niemand meer te vertellen over mezelf en de problemen waar ik mezelf had ingeworpen door mijn post niet meer te openen (klinkt bekend, he?) door me niet meer te vertonen aan de mensen waar ik van hou en door mijn eigen gedrag. Ik had het gewoon gehad. Alles deed pijn. Kijken in de spiegel. Nadenken over hoe het nu verder moest. Ik zat gewoon in een put die afgesloten was en waar ik wel handen in zag die me eruit wilden trekken, maar waar ik gewoon niet bij kon.

Daarna ben ik opgevangen door Dineke, Jess en de rest. Waar ik ze nog steeds onnoemelijk dankbaar voor ben, alleen het punt was. Ik moest mezelf helpen en ik had gewoon professionele hulp nodig. Iemand tegenover wie de persoonlijke blik van mij nog onpersoonlijk en oppervlakkig was. Iemand waarbij de schaamte minder was als ik vertelde over mijn schulden. Of over mijn rare gevoelens en gedachten. Het is ook raar om tegenover mensen te gaan zeggen waarvan je houdt, dat je liever dood wilt. Dat doe je niet, want je weet dat je mensen ermee kwetst. En uiteindelijk maal je er alleen maar mee in je hoofd.

Later ben ik weer bij Luc gaan wonen na twee weken te hebben gelogeerd bij Dineke. Bij het Riagg was ik weinig opgeschoten, ze konden me daar gewoon de hulp niet bieden die ik nodig had en ook het feit dat ze daar dingen zeiden die ik absoluut niet wilde horen. Zoals dat ik mijn broertjes en zusje moest laten gaan, zodat ik mezelf eerst zou herstellen. Natuurlijk weet je wel dat dat moet. Dat dat de enige optie is, maar ik wilde ze niet kwijt. Ze hoorden bij mij.

Mijn dag en nachtritme lag weer net zo over hoop en ik was er uiteindelijk niet veel mee opgeschoten. Ik wist wel dat bepaalde mensen heel erg om gaven, maar ik weet niet hoe je dat uit moet leggen. Maar als je zo maalt over alles, dan kan je dat gewoon niet meenemen in je overweging. Omdat ik me heel egocentrisch opstelde. Het was mij en mijn problemen. Ik liet me steeds minder zien en ik deed steeds minder. Ik was in gedachten nu echt afscheid aan het nemen

Ik heb vele keren om een uur of half 12 met mijn telefoon in mijn handen gestaan om Jess te bellen, maar hoe langer je niet belt, hoe schuldiger ik me dan voel. Ik begon smoesjes voor mezelf te verzinnen om maar niet te bellen. Het is te laat om te bellen. Ze zal wel druk bezig zijn. Het ergste was, dat ik heel vaak aan dr dacht en dat ik haar miste, maar inplaats van dat ik dat zei. Ik miste mijn hele tweede familie eigenlijk.

Toen ik die brief had geschreven voor Jess, heb ik werkelijk de hele brief gejankt. Waarschijnlijk heb ik de hele tijd overdreven in taalgebruik, maar het kwam wel neer op hoe ik me voelde. Ik had me nog ingehouden, want er waren zelfs nog een heleboel cliche zinnen die ik eruit had gelaten, omdat ze gewoon niet bij me paste. Zoals ik zal op de kleine letten in de hemel. En ik geloof niet eens in een hemel. En als het er zou zijn, zou ik eerder in de hel belanden.

Na de tweede keer werd ik in het ziekenhuis opgenomen, waar wederom een van mijn eerste gedachten weer Jess was. Jess en dr zwangerschap.
Ik had zelfs verlof aangevraagd om naar de kleine te kunnen kijken als die geboren was. Toen ik dus van mijn tante te horen kreeg dat ze me niet wilde zien, was ik wel verdrietig, maar ik had er begrip voor. Want in tegenstelling tot wat iedereen dacht, wist ik dondersgoed dat ik ze had gekwetst met mijn acties. Het was alleen nooit mijn bedoeling geweest om het te overleven.

Tijdens activiteiten na weer een paar dagen keek ik op MyDiary en zag ik wat iedereen geschreven had. Vol verdriet keek ik naar alle zwartmakerij die iedereen nu besloot te uiten. Mailtjes die ik had gestuurd werden verkeerd geïnterpreteerd, ik weet dat ik een botte schrijfstijl heb, maar dat mensen dachten dat ik serieus in staat was om mensen af te katten in die periode?

Nog meer kwetste het me dat mensen langskwamen en vol interesse waren, maar tegen anderen zeiden dat ze me niet meer wilden zien. En ga zo maar door. Elke keer lijk ik mezelf wel te moeten verdedigen op MyDiary en dat is al helemaal slecht. Want woorden zijn mooi om meningen op te schrijven of om beschrijvingen te geven van verhalen. Maar woorden geven niet weer dat je zat te huilen terwijl je het schreef. Woorden kunnen niet eens beginnen met weergeven hoeveel spijt je hebt.
Woorden vertellen mensen ook niet dat je ze mist.

Zeker niet als je een onervaren schrijver bent, die lang niet alle truukjes kent om wel die illusie op te wekken, dat woorden dat kunnen. Maar met dit stukje hoop ik toch een klein beetje te hebben weergegeven hoe ik mevoelde. Dat jullie liefde me wel heel lang op de been hebben gehouden. Alleen dat ik jullie gewoon niet helemaal tot het binnenste toe liet. Ze zeggen wel. Je weet pas wat je mist, als je het verliest. Waarheid als een koe.

Hoe erg jullie me nu ook haten. Hoe erg jullie me ook uit jullie leven willen bannen. Ik wil wel dat jullie weten dat ik van jullie hou en ook altijd heb gedaan en dat het me spijt, dat ik niet instaat was om het pantser helemaal te droppen. Ik ga voor de rest niet op mijn knieën zitten en smeken om vergevenis. Omdat ik daar te bang voor ben.