Terug na 7 jaar.

2014-2020

Zo, daar ben je weer, bijna 7 jaar na mijn laatste bericht. Bizar. Ik was een meisje van net 15 toen ik voor het laatst iets schreef, ben nu inmiddels bijna 22 en heb eindelijk weer een keer ingelogd op deze website. Eerst een kind, nu een volwassen vrouw. Ik heb wat tijd besteed aan het teruglezen van dat wat ik allemaal als meisje schreef, denkend dat de meeste mensen wel zouden geloven dat ik ouder zou zijn dan ik werkelijk was, want ik schreef zo volwassen.

Het doel is niet hier elke dag te schrijven, want dat gaat gewoon niet. Ik ben misschien wel van plan wat vaker iets van me te laten horen, voor diegenen die dat interessant vinden (waarschijnlijk is de groep die mij volgde en waarmee ik een band opbouwde back in the day allang niet meer actief op deze website, maar wie weet is het tijd voor nieuwe contacten).

In ieder geval, mijn dag vandaag was lekker flucturerend, beetje zoals die Corona cijfers, waar we maar geen touw aan vast kunnen knopen. De stageplek die ik wilde gekregen, maar vanuit dezelfde universiteit weer tegenslagen gekregen, heerlijk. Nee, mijn ´problemen´ in 2013 stelden niet zo heel veel voor in vergelijking met het leven nu. Goh, wat zou ik graag terugwillen naar die tijd en gewoon normaal doen, niet zo´n over-emotionele, wanhopige puber zijn, maar gewoon een vrolijk jong mens, dat geniet van het leven en de eenvoud ervan als je nog maar 13 bent. Nee hoor, ik zocht overal wel iets, verkeerde vrienden, verkeerde invloeden, you name it. Ik schreef dat ook maar al te graag van me af hoor, in ruim 200 verhalen vol emotie: woede en verdriet vooral, maar ook een grote variatie aan jongesproblemen passeerden de revue. En maar denken dat iedereen mij wel als een volwassene zag, no way. Tegenwoordig kan ik zeggen dat ik mijn emoties iets beter onder controle heb, al moet ik zeggen dat ik, bij veel prikkels, nog wel eens emotioneel uit de hoek kan komen (niet eens alleen tijdens ´die tijd van de maand´.

Anyway, ik ben geen 13 meer, wil ik ook niet meer zijn. Ik bestempel mezelf als gelukkig, al is de enige relatie die continue onder druk staat die tussen mijn lichaam en mijn geest. Dit is echter al sinds jaar en dag een probleem, dat ik maar moeilijk onder controle krijg. De sportschool ziet me vaak en mijn eenpatroon is verbeterd, ik ben zeker de goede kant op. Mijn hartslag in rust is met 7 slagen gedaald sinds ik mijn levensstijl heb aangepast en daar ben ik, geloof het of niet, enorm trots op. Het voelt als een mijlpaal om te zien dat je hart gezonder wordt. Dat geeft een kick, een kick om door te gaan.

Ik ratel maar door, ik merk dat het helemaal niet moeilijk is om gedachtes van je af te schrijven als je het via een toetsenbord doet. Papieren dagboeken waren alles vroeger, maar ik merk nu aan mezelf dat ik dat slechter kan bijhouden. Dit gaat snel, mijn gedachtes vliegen alle kanten op en mijn vingers houden het via een toetsenbord gewoon beter bij.

Het is tijd om er een einde aan te breien, ik verlies mezelf in mijn geratel. Eerlijk is eerlijk, het voelde nog goed ook, dit te typen. Het is misschien geen ´welkom terug´, maar wel een ´goed om je weer eens te zien´.

Dikke kus,

Swiftie232 (die naam is nogal verouderd ja, maar wie niet?)