Terugval, paniekaanval

En daar zijn we weer..
Het leek eindelijk zo goed te gaan 5 weken!
Oke we hadden wel eens een discussie tussendoor, maar afgelopen weekend is het weer compleet misgelopen, en daar baal ik van.
Het is weer mijn schuld.
Na een lange negeersessie van mijn vriend, die 24 uur duurde, ben ik doorgeslagen.
Tijdens het uitgaan, die avond ervoor mijn vader, die ik al 5 weken niet heb gesproken, en helemaal klaar mee was. Geappt, met wat ik verkeerd heb gedaan, waardoor ik een waardeloze dochter ben geweest al die jaren.
Toen werd ik gebeld door mijn oom voor een gesprek. die dag er na.
De nacht is het compleet misgelopen.
Ik kon het niet meer aan, dat hij mij negeerde, begon weer slecht over mijzelf te denken, en het leek voor mij het beste op dat moment en weg te gaan, een last minder voor iedereen toch?
Ik ben om half 4 's nachts de stad ingelopen, en had dit beter niet kunnen doen. Vriend boos, en hij is dronken naar huis te gereden.
Daar begon de paniekaanval en heb mijn vader opgebeld, 4 uur lang gehuild op bed en was kapot moe. om 8 uur kon hij pas weer terug bellen, en heeft mij opgehaald waarna vervolgens de huisarts heb opgebeld.
Tip? Schrijven. En naar een praktijkbegeleider van de huisarts, waar nu al een maand loop.
Rond 10 uur is max ( mijn vriend), weer naar mij gekomen. Het zoveelste gesprek waarin ik duidelijk maak dat het niet goed gaat, en alweer niets vermeld en ben open geweest.
Daarvoor al een bericht gestuurd dat hij misschien beter af was zonder mij, ik niet meer om kansen ga vragen om dat het keer op keer op een manier weet verpesten, een relatie met een meisje maakt je toch veel gelukkiger?
Had mij er al compleet op voorbereid om mijn koffers te pakken, weg te lopen en het vliegtuig te pakken, en niet meer terug te komen.
Probeerde ik mijzelf pijn te doen, door de meest simpelste dingen. Mijn anticonceptiestrip, heel vaak met de zijkant over mijn pols heen gaan, waardoor er diepe rode strepen komen. Een elastiekje om mijn pols en dat keer op keer omhoog trekken en loslaten.

In het gesprek vermeldde die, dat ik maandagochtend een afspraak moest maken bij de huisarts, en als ik gesprekken heb met een organisatie waarbij nog intake krijg, hij bij de gesprekken bij gaat zijn, omdat ik op een bepaalde manier bang ben, voor alles.
Ik stemde er mee in, en ben mee gegaan naar zijn huis. Gedouched, en op bed gaan liggen want ik was kapot moe.
De hele tijd niet gepraat, niet gegeten. tot hij opeens kwam met stukje chocolade koek/ Stroopwafel. Heb nog nooit zo erg genoten van iets.
Na het avondeten op bed gaan, en kreeg ik nog de vraag of mee ging naar zijn oma. Waar niet mee instemde omdat liever wilde slapen. Waarna tussendoor wel wakker werd.
De volgende ochtend een afspraak gemaakt voor dinsdag. ( gister).
Maandagavond klemde hij gelukkig weer om mij heen, zonder te praten en viel in slaap.
Alles uitgelegd, en kreeg als resultaat dat meer moest gaan schrijven, en bewegen. Terwijl ik beide veel doe. Dus waar daar niet helemaal positief over.
Daarna een stagegesprek gehad, waarbij echt hoop dat het iets word.
En vandaag weer naar school gegaan, het was voor 2 uurtjes, maar was echt gesloopt. Super moe.
Wilde zo snel mogelijk naar huis.. En heb morgen officieel autotheorie, en ik ga sowieso falen. Heb geen focus tijdens het leren en ga het dus keihard verknallen.. Dus wil gewoon niet gaan..