The girl who used to be cheerful

Ik voel me echt niet goed. Niet als in ziek-niet-goed, maar als in niet-lekker-in-me-vel-niet-goed.
Waarom?? Geen idee! Ik wou dat ik dat wist. Er zijn wel een paar kleine dingetjes, maar daarom kan ik me toch niet al een hele week zo kut voelen?

Het begon allemaal dinsdag. Ik werd wakker en was gelijk weer moe. Maarr ik voelde me niet alleen maar moe. Ik voelde me anders. Ik weet niet hoe ik het nou het beste kan omschrijven, maar het voelde niet goed. De hele dag voelde ik me net een zombie, maar ik zei gewoon tegen mezelf 'het komt gewoon omdat je moe bent'..

Maar die dag daarna voelde ik me weer hetzelfde. Wel minder moe dan die dag ervoor, maar nog steeds dat vervelende gevoel waarvan ik niet wist waarom ik me zo voelde. Ik probeerde blij te doen, maar het lukte me niet. Terwijl ik normaal altijd vrolijk en hyper was, had ik er die dag totaal geen zin om blij te doen. Iedereen kon de pot op, ik wilde met rust gelaten worden en gaan slapen. Gelukkig waren we vroeg uit, en ik ging zo snel mogelijk naar huis toe, en ging toen naar m'n kamer. Er spookten allerlei gedachten door m'n hoofd. Waarom voel ik me nou zo? Daar heb ik toch geen enkele reden voor? Maar toch voel ik het, dus waarom?

Gisteren ging het al helemaal lekker. Ik raakte supersnel geïrriteerd. Ik pikte het gewoon niet als m'n vriendinnen wat van me afpakten. Ik dacht echt zo van 'sjezus, doe niet zo kinderachtig' en dat dacht ik vooral als ze de hele tijd doorgingen. Ik wist nog steeds niet waardoor dit allemaal kwam. Wat was er toch aan de hand?

Toen begon ik me dingen te realiseren. Ik voelde ten eerste dat ik me niet meer zo op m'n gemak voelde bij m'n vriendinnen. Het voelde alsof ze me kinderachtig vonden en daardoor kreeg ik het gevoel dat ik niet meer mezelf kon zijn. Opmerkingen als 'doe ns normaal, ik schaam me echt voor jou' en 'serieus, doe niet zo dom' waren misschien niet lullig bedoeld, maar ik vond ze behoorlijk lullig overkomen. Dat zei ik dan niet, want ik had natuurlijk geen zin in ruzie, en bovendien wist ik niet hoe ik moest zeggen dat ik het geen leuke opmerking vond zonder keihard te gaan blozen of stotteren...

...Ten tweede werd ik helemaal gek van het thuis zitten. Ik zat daar maar op m'n kamer, niks te doen. Afspreken mocht niet, want dat mocht toch al zelden, tenzij het voor school was... Ik probeerde wat leuks te gaan doen, maar ik wist niet wat. Ik had nergens zin in. Helemaal nergens. Dus daar zit je dan op je kamer, te wachten tot je éindelijk kan gaan slapen zonder dat je ouders de hele tijd vragen 'of er iets op school gebeurd is'...

Vandaag ging ook al niet goed. Ik was sowieso al chagrijnig, ik bedoel, wie is er nou BLIJ als die een practicumtoets voor bio heeft!?
Nou, ik was dus al behoorlijk chagrijnig. Maar hetzelfde gevoel had ik nog steeds. Ik was in het begin van de dag wel wat vrolijker.. we gingen immers die middag met z'n vieren lekker een frietje eten! Ik vond dat wel gezellig, alleen toen ging er nóg een meisje mee, omdat die al had afgesproken met een van ons vieren. Toen werd ik al helemaal chagrijnig. We zouden toch'ALLEEN met ons vieren gaan? En het meisje dat meeging mag ik dus totaal niet. Altijd probeert ze een beetje het middelpunt van de aandacht te zijn, en daar word ik zó gek van. Daarnaast werd ik nóg chagrijniger dat alle drie m'n vriendinnen gingen afspreken, en ik mocht weer eens niet. M'n zusje moest die avond tafeltennissen, dus moesten we vroeg eten. Ja tuurlijk. Altijd m'n zusje. Voor haar rijden ze wel elke keer op en neer, en mij een keertje naar m'n vriendin brengen? Nee, daar hebben ze dan weer geen tijd voor.

Maargoed, misschien was ik niet alleen chagrijnig om het feit dat ik niet mocht afspreken. Misschien was ik eerder jaloers. Wat een vreselijk slechte eigenschap van me is. Verder wordt ik bijna nooit jaloers op iemand, maar iemand iets mag van z'n ouders wat ik niet mag, wordt ik vreselijk jaloers. Waarom zij wel en ik niet?

Life's unfair....