The harder I try, the more it backfires on me..

School boeide me totaal niet meer.
Ik kon alles maar moeilijk verwerken.
Telkens kwam er meer bij en bij..

Maar we lieten het niet zien.
Elke traan, belediging, tegenslag moet je onthouden; Tot de dag dat je het nodig hebt. Dan ben je sterk.

Mijn examenjaar was het.

Mijn punten waren allemaal rond de 6. Voldoende dus.
Ik probeerde zo goed als ik kon mijn best te doen om te leren.
Maar het ging totaal niet!

De dood van die vriend.. en het bericht van mijn tante waren nog vers in mijn geheugen.


Totdat mijn vriendin me meesleurde naar de gang. Midden in de les.
De tranen stonden in haar ogen, maar liet er geen één gaan.

Haar blik in haar ogen waren..vragend om hulp. smekend zelfs.

Ze trok haar mouw omhoog, en liet me haar zwakke plek zien.
Haar arm vol snijwonden.
Ik stond versteld, verbaasd, wist me geen raad, niks meer om te zeggen dan; Waarom?
Ze antwoordde erop;"Ik kan er niet mee stoppen.."

Ze liep weg, en ging zitten voor het raam in de klas.
( We hadden verzorging, en de rest was aan het koken in het kookgedeelte,..wij zaten in het leslokaal; tevens eetruimte)

Ik stond erachter. Mijn arm aaide over haar schouder. Zo wilde ik haar vertellen dat het goed kwam. Wat ik wel hoopte..

Het was rustig buiten. Diep van binnen wilde ik dat het keihard ging regenen.
De klap werd te groot.
Ik werd er zelf depressief van.
Maar het ging regenen.
Ik was verbaasd.
Puur toeval misschien?
Hoopte ik althans.
Niet te hoeven zoeken naar een andere verklaring.
Die wel heel erg in mijn gedachte bleef hangen.


(Verhaal volgt..)