Ik weet het. Ik heb al heel lang niets meer geschreven op md. Deels omdat ik het veel te druk had, maar deels ook omdat ik vooral schreef over mijn gevoelens voor die ene speciale persoon die steeds onbeantwoord bleven. Ik zag het nut niet echt meer van hier iets op te schrijven. Er was niets meer wat ik kwijt kon of wou. Maar vandaag ...
Ik heb de hoop volledig opgegeven om ooit iets te hebben met hem. Dat hij ooit wat zou voelen voor mij. Laatst schreef ik over het feit dat ik wist dat hij verliefd was op iemand anders. Om eerlijk te zijn laat dit me nu volledig koud, ik ben er overheen. Echt. Maar vandaag gebeurde echt iets vreemds. Hoewel dit niet de eerste keer is. Maar hij raakte mijn hand aan op een manier waarop hij ze nog nooit heeft aangeraakt. "Je handen verwarmen", zei hij, maar ik voelde het echt wel. En alsof dat me nog niet genoeg verwarde gaf hij me ook nog eens een welgemeende stevige knuffel. En ik voelde me er echt goed bij.
Ik heb mezelf beloofd om hier niet meer in te trappen. Maar ik moet wel toegeven dat het goed voelt om zo goed bevriend met hem te zijn, en met de term 'goede vrienden' ben ik ook al erg tevreden. Misschien zijn we niet bedoelt om een koppel te zijn, misschien heb ik hem gewoon echt nodig als een vriend?