therapeutje spelen
Ik doe het graag, de therapeut spelen. Wijze praatjes en opbeurende verhalen. Ik schud ze zo uit mijn mouw. Depressies, eetstoornissen, psychoses, verslavingen, bindingsanst, paniekaanvallen, burn-outs, verlatingsangst, suicidaliteit, ruzies. Iedereen mag lekker tegen mij aanzeiken. No problem.
Ik probeer zo goed mogelijk te luisteren, vragen stellen op punten dat ik het niet begrijp. Vooral geen richting geven, die moeten ze zelf zoeken. Ik ben geen therapeut. Hooguit een vriend, kennis, lerares. Meer niet.
maar vandaag wist ik het niet.
Er kwam een leerling naar mij toe. Hij vroeg of ik even tijd had. Natuurlijk had ik dat! Sinds de verhuizing en scheiding van zijn ouders heeft hij ontzettend veel woede in zich die hij niet kan beheersen. Hij vertelde dat hij de hele dag zichzelf in moet houden. En bij het minste of geringste slaat hij erop los. In een waas verkerend, slaat hij iemand neer. Hij wordt pas "wakker" als diegene op de grond ligt.
Het was een ontroerend verhaal. Ik vertelde hem dat ik het knap vond dat hij er zo open over sprak. Een complimentje over zijn zelfkennis en reflectie. Dat hij heel duidelijk over oorzaken en gevolgen heeft nagedacht.
Maar verder???
ik wist echt totaal niet wat ik voor hem kon doen. Doorverwijzen, troosten. Dat was het. Ik heb gewoon nooit last van woede, en weet niet zo goed hoe het voelt. Ik heb nog nooit iemand geslagen. Het inlevingsvermogen was ver te zoeken. Het is een lieve jongen, en ik zou graag iets voor hem betekenen. Maar ik weet gewoon totaal niet HOE. En misschien is dat wel goed. Misschien moet ik het niet allemaal willen oplossen. De engel uithangen heeft geen zin.
lobi, vrouw, 31 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende