Titelloos..

En hier lig ik weer.. Op mijn bedje.. Eigenlijk zou ik al moeten slapen, morgen weer vroeg mn bed uit. Maar ik ben gewoon totaal niet moe! Ondanks dat ik vandaag een flink eind heb gelopen, en zeer intensief heb zitten leren, ben ik klaarwakker.. En dat alleen maar door die kutmedicijnen.
Heb 3 weken terug Cipramil gekregen van de huisarts, ja, antidepressiva.. En echt, wat een vreselijk spul is dat zeg! Het ene moment wil ik alleen maar slapen, de dag erop kán ik niet slapen. Het ene moment voel ik niets, een minuut later ben ik té vrolijk, of voel ik me juist hartstikke rot. Het lijkt wel een achtbaan waar ik in ben beland en waar ik niet uit kom. Maar het zal er allemaal wel bij horen.
Dan zit ik ook nog eens hele dagen thuis, geen dagbesteding. School kan ik sowieso nog niet naar terug, en werk heb ik op het moment ook niet. Daardoor ga ik me natuurlijk ook niet echt beter voelen. Dan moet ik ook nog eens naar zo'n stomme psycholoog, maar ik durf gewoon niet! Want daar moet ik natuurlijk weer heel mijn hebben en houden op tafel gaan gooien, en daar ben ik gewoon niet goed in. Dan ga ik weer huilen enzo, en dat wil ik al helemaal niet bij een vreemde! Ik vind het al vreselijk als vrienden of familie me zien huilen, laat staan een wildvreemde..
Eigenlijk stom, dat je je om zoiets relatiefs klein, zo druk kan maken. Ookal zijn het maar momenten, zoals ik met alles nu dus mn momenten heb.
Het ene moment is iemand zoooo aardig, het andere moment kan ik die persoon niet luchten of zien.
Het ene moment vrolijk, het andere moment in een rotbeu.
Het ene moment overal zin in hebben, het volgende moment echt nergens zin meer in hebben.
Het ene moment geen angsten kennen, het volgende moment overal bang voor zijn.
Het ene moment mensen naar me toe trekken, maar als ze te dichtbij komen, gelijk weer afstoten.

En waar dit allemaal vandaan komt? Ik weet het gewoon niet. Komt het omdat ik te vaak pijn heb gehad in mijn leven? Of is het onzekerheid? Is het angst dat mensen om me gaan geven? Of juist de angst dat niemand om me geeft? Altijd maar door iedereen aardig gevonden willen worden, terwijl ik weet dat dat niet kan. En juist omdat ik zo mn best doe, verpest ik bepaalde dingen gewoon. En ik weet het van mezelf, maar ik kan het gewoon niet veranderen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd, maar toch val ik iedere keer weer terug in mijn oude gedrag. Echt, hopeloos..

Misschien dat het in de nabije toekomst ook allemaal wel weer wat minder wordt, ik weet het niet. En eigenlijk, wil ik er nu nog niet eens over nadenken.. Alwéér iets erbij waar ik dan over zou gaan piekeren als ik 's avonds in mn bedje lig. Nee dankje, liever niet. Misschien zie ik dingen wel te zwaar, en vat ik alles te zwaar op..

Misschien, heel misschien, begrijp ik mezelf binnenkort wel, en leer ik mezelf kennen. Tot die tijd, zullen we er toch het beste van moeten maken.. (=