Tja ..

Hoihoi het is nu een week geleden dat ik verhuisd ben.. ik moet het even tijd geven. Het appartement geeft mij veel innerlijke onrust. Ik hoor veel geluiden die ik niet thuis kan plaatsen ik hoor mensen thuis komen, midden in de nacht. Het voelt allemaal een beetje alsof ik verplicht opgenomen ben. Ik had echter ook geen keuze . Ik moest het aannemen of er moesten gergronde redenen zijn waardoor ik het mocht afwijzen .. en die waren er niet teminste in die zin voor hun niet . Mijn mening mbt mij en mijn hond 3 hoog laten wonen zonder lift , niet echt een goede combi is.

Ik hou tegenwoordig met hart vast als ik weer de trappen op en af moet met haar. Nu doet ze het gelukkig wel heel rustig aan dat maakt het nog een beetje oké. Maar traplopen is gewoon niet goed voor ze. Het is dan ook een plekje die ik graag verlaat als er ergens wat anders vrijkomt. Helaas kan dit nog lang duren... ik had nu urgentie en heb al 6 maanden moeten wachten . 3 Maanden langer dan ze mij belooft hadden. Het enige positieve aan dit plekje is dat ik hier niet uit hoef, zolang ik gewoon de huur betaal en geen overlast veroorzaakt. Ik moet hier dus minimaal een jaar wonen omdat het van een stichting is die mensen met psychische kwetsbaarheid een vaste plek biedt om te wonen . Dit betekend dat ik een jaar aan begeleiding vast zit en dat ik het daarna pas op mijn eigen naam krijg. Dit is al een vooruitgang als je kijkt naar eerdere woonplekken. Groepswoning, 3 persoons begeleid wonen en mijn vorige 1 persoons appartement wat geheel op indicatie was. Daar was het zo verloopt de indicatie dan moet je eruit . Deze stress heb ik nu niet meer.

Gister weer een gesprek gehad met mijn casemanager. Ik was er eerlijk gezegd een beetje door verward. Ze ziet al een aantal weken dat het niet l echt goed gaat en nu met alle veranderingen erbij maakte het dat ze uitsprak dat ze mij in het team had besproken en dat de psychiater mij altijd een plekje op jeugdafdeling psychiatrie kan regelen, gewoon voor een time out. Helaas kan ik mij dit niet meer veroorloven met mijn hond , zonder haar kan ik denk ik niet meer slapen. Tevens doet het miij ook denken aan mijn eerdere opnamens ,en deze teller staat al op teveel gezien mijn leeftijd. Maar door deze uitspraak raakte ik in de war. Zie ik er zo slecht uit , gaat het weer de kant uit van gedwongen opname . Dit wil ik echt niet meer. Een opname pakt je vrijheid af je moet je overal verantwoorden en verplicht meedoen met groepssessies. Ik wil dat echt niet meer.

Mijn casemanager begon ook over de intake volgende week bij Fact volwassenen over wat we gaan zeggen ect. En hoe ik er over dacht . Ik heb eerlijk gezegd dat ik er niet over na kan denken omdat ik anders niet meer functioneer. En ook dat ik bang ben dat als ze vragen gaan stellen mijn hoofd crasht. Ze vond het eerlijk van mij en vroeg hoe ze daarna dan voor mij konden zorgen , over wat ik nodig had. Ook hier kon ik niet op antwoorden omdat mijn hoofd te vol zit. Ze vroeg na sudicidaliteit .. ik ontkende dit .. met de angst op gedwongen opname.. ik denk wel aan de dood maar dat doe ik dagelijks al jaren lang. Dus ik heb het onder controle laten we maar zeggen.

Toen begon ze over onze laatste afspraak hoe we deze gingen invullen. Nu ben ik haar laatste afspraak en ik was ook al haar eerste cliënt toen ze weer na haar zwangerschap van haar eerste kindje weer begon. Toch wel een beetje speciaal

Ik probeer mij op dit moment vanalles af te sluiten zo weinig mogelijk moet er binnen komen. Met het risico dat het daarna 2 Keer zo hard binnenkomt als ze eenmaal weg is. Een nieuwe casemanager joepie..... de zoveelste hulpverlener in mijn rijtje.
Alles maar stapje voor stapje .. hou ik mij steeds maar eerlijk is eerlijk het gaat ook gewoon echt niet goed met mij.

Nou ik stop ermee met treinrit zit erop .. zinnig ingevuld deze tijd

Tot de volgende keer