Tja

Lig ik dan weer in bed met een rotgevoel en ik kom er niet van af. Ik weet ook niet hoe. Het diepe dal schijnt dus nog dieper te kunnen. Iedere klap hoe klein ook valt me zwaar.

Die psygoloog die ik had denk dat ik me aanstel en dat er niks aan de hand is. Wat een waardeloze zak is het ook!

Gelukkig mag ik stage gaan lopen. Even weg van alles en iedereen. Ik laat mensen zitten maar het kan even niet anders. Ik moet aan mezelf gaan denken ofzo.

Owja en dan wil mijn moeder mij ook nog aan de anti-depressiva krijgen. Nou mooi niet! Ik moet dit zelf kunnen. Ik wil niet de rest van mijn leven afhankelijk zijn van die medicijnen!

Weltruste dan maar...